Za zdrowie pań

 

 

  Czy ja mogę dziś prowokacyjnie? Mogę, wszak jest karnawał, więc najpierw posłuchajcie:

  Z alkoholem u mnie ostrożnie, nie przeczę – używam, ale za Chiny Ludowe alkoholika ze mnie nikt nie zrobi. Jeśli nic mi specjalnego nie dolega, dwa piwka „Żywiec” na tydzień, raz na miesiąc kieliszeczek wiśnióweczki własnej roboty, takiej 70 procentowej, bo na czystym spirytusie. Skąd te zwierzenia? Ano trafiłem na fajny artykuł: „Kobiety trzeźwieją inaczej”. Zaciekawił mnie, bo miałem podobne spostrzeżenia odnośnie tego trzeźwienia. Kobiety jakby łatwiej i szybciej wracały do żywych i trzeźwych. To pewnie wynika z nieubłaganej rzeczywistości patriarchatu. Mężczyzna ma prawo pić, kobieta powinna go ofiarnie z opilstwa i kaca wyciągać. Gdy ona pije, będzie w tym zadaniu zdana wyłącznie na siebie. Najwyżej usłyszy, że urżnęła się w trupa, co kobiecie przecież nie uchodzi.

  Ten artykuł to nie tyle recenzja ile opis książki-bestselleru „Na zdrowie! Jak trzeźwiałam w kulturze picia”, amerykańskiej byłej pijaczki Holly Whitaker. Nie, to nie jest książka o strasznych zagrożeniach dla zdrowia kobiet związanych z alkoholizmem i być może dlatego taka poczytna. Whitaker jest feministką i stanowczo zaprzecza temu, co wmawiają nam patriarchalni specjaliści i specjalistki, czyli że kobiety szybciej się upijają, szybciej uzależniają, szybciej są stracone dla świata. Tymczasem ze statystyk wynika, że to faceci więcej piją przez co szybciej umierają, a przede wszystkim są znaczniej bardziej szkodliwi społecznie, po pijaku gwałcą, biją, powodują wypadki i nagminnie zaludniają izby wytrzeźwień. Podobno nie ma chyba polityka, który by nie pił, czego dowodzi nie tak dawna afera w naszym Sejmie z rocznicą czyichś urodzin. Już chyba za samo to spostrzeżenie i takie ujęcie sprawy należałaby się autorce książki nagroda Nobla. Za bardzo nie będę się rozwodził nad treścią całej książki, ale nie sposób mi, sceptycznie patrzącemu na kluby AA nie odnieść do tego, co na ten temat ma do powiedzenia Whitaker. W olbrzymi skrócie wygląda to tak: organizacja AA została założona w 1935 r. przez dwóch białych protestantów z klasy średniej, z dobrymi posadami i opiera się na męskim punkcie widzenia, męskich problemach, a przede wszystkim na męskiej pysze, którą w ramach AA trzeba pokonać, bo program 12 kroków to program nakłaniający do pokory, rachunku sumienia, troski o innych, służby Sile Wyższej oraz pomniejszenia swojego ego. Dla przeciętnego mężczyzny to bardzo trudne zadania. Dla przeciętnej kobiety, która taką ma być „z natury", czyli z tradycyjnego wychowania: pokorna, posłuszna, służąca innym, ze skarlałym ego, podpora Kościołów i patriarchatu – ten program to po prostu spoko luzik. Dlaczego więc nie działa? Ano siłą rzeczy ten program nie jest dla niej, więc nie może działać¹.

  Patriarchalność programu widoczna jest też we wszechobecnym przekonaniu, że najważniejszy jest cel (trzeźwość), który trzeba osiągnąć w sposób bezwzględny (żadnego picia) i trzymać się go do końca życia. Tymczasem to guzik prawda, zwykły pic na wodę – fotomontaż. W nim chodzi tylko abyś powierzył swoje życie bezwzględnie Bogu, czyli Kościołowi². Zdecydowanej większości facetom to się nie udaje, dlaczego miałoby się udawać kobietom? Whitaker szuka innej recepty, która zakłada, że to nie kobieta jest ułomna, lecz system, zaś trzeźwość jest jedynie produktem ubocznym, a rzucenie przez nią picia ma być katalizatorem, który łagodzi zadawanie ran kobietom przez patriarchalny system.

  Może metoda jest w próbie systematycznego samoograniczenia spożycia alkoholu, choć to też nie jest łatwe zadanie, ale wydaje się bardziej realne niż bezwzględna trzeźwość na siłę. wiele badań wskazuje, że ci, którzy przestają pić w grupach AA mają wyższy wskaźnik nawrotów do nałogu, niż ci, którzy przestają pić sami³. Moją ostatnią motywacją rzucenia palenia, do dziś skuteczną, była dewiza: próbuj, uda się – będzie dobrze, nie uda się, też będzie dobrze. Przez pierwsze pół roku zapaliłem jeszcze dwa papierosy, ale dobre samopoczucie bez palenia zwyciężyło. Nie wiem też jak to jest, ale ucieczka od uzależnień wydaje się łatwiejsza w pojedynkę. Nikt ci nie ględzi na uchem, że miałeś nie pić (nie palić), trzeba słuchać li tylko własnego sumienia i organizmu.

 

 

Przypisy:
1 - całość za: https://www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/7,181618,27973457,holly-whitaker-byla-pijaczka-i-pracoholiczka-rozprawia-sie.html?_ga=2.142862709.1181393935.1641163072-729690188.1641163069#S.main_topic_2-K.C-B.3-L.1.glowka
2 - He, he, znalazłem program 12 kroków dla ateistów, gdzie Boga zastąpiono Siłą Większą lub przyjaciółmi (sic!). Już ja widzę tę Siłę Większą lub tych przyjaciół nałogowego alkoholika...Dodam tylko, że badania prowadzone w USA przez Williama Millera i Reida Hestera wykazały, że nie było żadnej różnicy między roczną terapią AA a brakiem jakiejkolwiek terapii.
3 - J.A. Lewicki, Korzenie organizacji Ano, Michael 2012, s.15.