Laptop, Czarnecki, Tarzan i biskup

 

   Stary, kochany laptop wziął i padł. Ściślej i bez obwijania w bawełnę, sam go załatwiłem. Podczas pisania potrąciłem filiżankę z kawą, a dla laptopa kawa to śmiertelna trucizna, szczególnie w dużych ilościach. Biedaczysko. Najgorsze, że moje archiwum tekstów opublikowanych i nieopublikowanych poszło się bujać w zaświaty. Nowy laptop jest szybszy, bateria trzyma dwa razy dłużej, ale mnie denerwuje, bo nie wszystko działa tak intuicyjnie jak w starym, choć przecież system ten sam. Musiałem z tego powodu zmienić szatę graficzną używanych blogów. W kwestii narzekania tyle ewangelii na dzień dzisiejszy...

   Za to z niekłamaną satysfakcją donoszę, że ukazały się dawno oczekiwane przeprosiny europosła Richarda Henrego na portalu niezależna.pl: „W dniu 3 stycznia 2018 roku w wywiadzie opublikowanym na portalu www.niezalezna.pl i w kolejnym dniu we wpisie na moim blogu użyłem niestosownych i głęboko obraźliwych słów pod adresem Pani Róży Gräfin von Thun und Hohenstein. Moja wypowiedź była bezprawna i naruszała dobre imię ww. osoby. W wyniku przegranego procesu sądowego przepraszam Panią Różę Gräfin von Thun und Hohenstein i wyrażam ubolewanie z powodu krzywdy, jaką wyrządziła moja wypowiedź. Ryszard Czarnecki”. Ulubieniec i autorytet prawicowych mediów, amator darmowych kilometrówek płatnych w euro, musiał w końcu publicznie się pokajać.

   Niejako przy okazji natrafiłem na świetny artykuł w dziale „historia” tego portalu. Okazje się, że my Polacy możemy być dumni – też mieliśmy swojego Tarzana, choć on ma korzenie litewskie. Historyjka przedstawia się pokrótce tak. Natrafiono na niedźwiedzicę, która oprócz dwójki małych niedźwiadków karmiła swoją piersią również dwunastoletniego chłopca. Okazało się, że jej mleko ma właściwości silnie działające na porost włosów, bo chłopiec był cały owłosiony, zarostu na twarzy nie wyłączając. W końcu i tak marnie skończył, gdyż nie dało się poskromić jego dzikości, więc zakuto go w kajdany. Brak wzmianki o tym jak długo przeżył w warunkach ludzkiej cywilizacji XVII wieku. I powiem Wam, że wszystko byłoby ok, gdyby autorka, Magdalena Łysiak nie upierała się, że ta historia jest wysoce prawdopodobna, powołując się na świadectwa znanych osobistości. Że zacytuję jedno zdanie: „To nie był wytwór bujnej fantazji”. Ale tak ma niezależne dziennikarstwo, gdyż oni są w zasadzie niezależni od obiektywnej prawdy i rozumu. Od logiki też, bo chłopiec choć nie był niemową to nie potrafił mówić, za to doskonale rozumiał staropolszczyznę. Nie mogę też wyjść z podziwu jak on w gawrze przespał całą zimę i nie stał się przekąską tej niedźwiedzicy?

   Już na koniec pewna romantyczna historia z Hiszpanii i tę nazwę prawdziwą sensacyjną. Otóż katolicki biskup zrzucił sutannę i związał się z autorka erotyczno-demonicznych powieści, młodszą od niego o osiemnaście lat. W tym jeszcze nie ma sensacji, sam kiedyś pokochałem jeszcze młodszą, choć biskupem nie byłem. Pikanterii dodaje fakt, że biskup był prawdziwym katolickim ortodoksem i w dodatku egzorcystą. Jak to w porzekadle – szewc bez butów chodzi – tak biskup nie był w stanie sam na sobie egzorcyzmów czynić, więc facet wziął i po ludzku się zakochał. Podobno pierwszy raz w życiu. I to w prawdziwej diablicy, zepsutej moralnie bo rozwiedzionej, mającej bzika na punkcie seksu i demonów. Swoją drogą nie ma się czemu dziwić, że zapłonęli do siebie tak silnym afektem. W końcu egzorcyści mają całkiem podobne zainteresowania jak ta pisarka. I choć mnie życie erotyczne innych nie interesuje, tu wyjątkowo choć jeden raz chciałbym być świadkiem ich upojnej, pełnej diabolicznych i wyuzdanych igraszek nocy. Osobiście decyzji biskupa nie potępiam, ba!, poleciłbym taki eksperyment wszystkim polskim ortodoksom ze Stowarzyszenia im. Piotra Skargi, szczególnie tym, redagującym portal Pch24.pl. Naszym znanym i licznym egzorcystom też...

   PS. Te cztery wątki nic ze sobą nie łączy, więc proszę, nie szukajcie jakimi ścieżkami podążają moje skojarzenia.
Dwie ostatnie historie pochodzą z:
- O niedźwiedziu
- O biskupie