Sezon z Łucją uważam za otwarty

 
 

  Wprawdzie nie wiem na jak długo, bo już jakiś minister zapowiada, że trzeba będzie wrócić do poprzednich restrykcji, wszak idzie trzecia fala, niemniej stało się! W dniach rozpoczęcia chrześcijańskiego postu, dla mnie skończył się post prawdziwej duchowości, post od opery. I choć ze mnie skrajny ateista, powiem bez kozery – było bosko! Niebiańska uczta dla uszu i oczu. Nawet tytuł piękny „Łucja z Lammermoor”.

  Najpierw o tym, co mnie zawiodło. A tym czymś była fabuła. Masakra! Dwa możne i zwaśnione szkockie rody, para kochanków, jedno morderstwo i dwa samobójstwa. Na szczęście libretto po włosku, zaś napisy tłumaczenia na tyle wysoko nad sceną, że można było je sobie swobodnie darować. Z to w warstwie muzycznej można się było upajać wyjątkowo przepiękną muzyką, jakoś tak na szczęcie zupełnie oderwanej od tragicznej treści. Troje artystów wybijało się ponad przeciętność, Gabriela Gołaszewska (sopran) w roli Łucji, Łukasz Załęski (tenor) jako Edgar, kochanek Łucji oraz Stanisław Kuflyuk (baryton) w roli Henryka Ashtona.  Niemniej, co warto podkreślić, reszta, w tym moja ulubienica Anna Borucka w roli Alicji, tylko dlatego im nie dorównywała, że ich partie były drugorzędne. Przyznam, że sopran Gabrieli Gołaszewskiej robi na mnie coraz większe wrażenie. Ale i tak nic w tej warstwie nie przebije samej muzyki Gaetano Donizetti, takie połączenie muzyki Verdiego i Mozarta. Gdy nadszedł moment solowej partii harfy mogę śmiało się przyznać, że odpłynąłem. No i wreszcie harmonika szklana, na której grała Christa Schönfeldinger, coś niesamowitego, pierwszy raz w życiu oglądałem i słuchałem na żywo. Aha, omal zapomniałem o chórze. Reżyser Bert Bijnen zafundował ciekawe rozwiązanie rozmieszczając chór nie tylko na scenie, ale również w bocznych sektorach pierwszego balkonu, dzięki czemu miało się wrażenie, że choć w maseczce było się jego częścią.

  Nie mogę też nie opisać wrażeń wzrokowych. Scenografia z pozoru dziwna, gdzie przeważały elementy belek w różnym układzie horyzontalnym, miała jednak w sobie coś z klimatu Szkocji. Ale nie tyle ona robiła wrażenie ile część orkiestry (skrzypce, wiolonczele i kontrabasy, oraz wspomniana harfa i harmonijka szklana) przed orkiestrionem. Trochę „wadził” dyrygent, doskonały Jan Stańczyk, ale za to skrzypaczki i wiolonczelistki był przecudnej urody. W pewnej chwili naszło mnie podejrzenie, że Opera Śląska w Bytomiu specjalnie je wyciągnęła z tego orkiestrionu, aby się nimi pochwalić. Ładniejszej orkiestry to ja w żadnej innej operze nie widziałem. Ale żeby nie było, że ów opis jest seksistowski dodam, umiejętności tej orkiestry to perfekcja. Dodatkową atrakcją była wystawa portretów „Heroiny i herosi Opery Śląskiej”.

  Odchamiłem się niemożebnie i już nie mogę doczekać się soboty.  „Rzekoma ogrodniczka - La finta giardiniera” Wolfganga Amadeusza Mozarta. Jeśli premier Mateuszek Kłamczuszek pozwoli, to w zanadrzu jest jeszcze spektakl baletowy „Requiem d-moll” tegoż samego kompozytora. A później niech się dziej wola nieba (czytaj: pandemii), z nią się zawsze zgadzać trzeba...