Memento mori – cywilizacja śmierci

 

 

  Wstyd się przyznać, ale ja już czasami zachowuję się jak przysłowiowy słoń w składzie porcelany. To chyba z powodu starości, choć nie mam tu na myśli wynikającej z niej niesprawności fizycznej. Zadzwoniła do mnie kuzynka. Ona rzadko kiedy dzwoni, bo za wiele nas nie łączy. Z reguły tylko bardziej skomplikowane sprawy rodzinne. Ostatni raz zadzwoniła przed kwartałem z informacją, że zmarł kuzyn. Wczoraj nie wiem, co mnie napadło, bo nie czekając na jej słowa, palnąłem nierozważnie do słuchawki: „Cześć. Tylko mi nie mów, że znów ktoś umarł”. Ileż musiałem się naprzepraszać za to, że przyrównałem ją do posłanki hiobowych wieści. Bo faktycznie ktoś w rodzinie zmarł i spieszyła mnie o tym poinformować.

  Znalazłem taki tytuł: „Memento mori rozświetli twoje życie”¹. Przyznam, że dawno nie trafiłem na tak znamienity oksymoron. Coś jak reklama „W trumnie Baltony będziesz wyglądał jak żywy”. Od razu zaznaczę, że nie mam najmniejszego zamiaru wyśmiewać się ani ze Środy Popielcowej, ani czekającego wiernych po niej Postu, ani tym bardziej z podstaw chrześcijańskiej tradycji wielkopostnej. Ja tylko nie potrafię zrozumieć, jak rozpamiętywanie śmierci może rozświetlić moje życie? Nigdy nie lubiłem cmentarzy. W młodości budziły we mnie strach, teraz przerażają mnie możliwości, jakie z tym cmentarzem się wiążą. Wspomniałem o tym na blogu Ani, tak naprawdę to nie tyle śmierć mnie przeraża, z świadomością jej nieuchronności już się pogodziłem, ile fakt, że będzie mi cholernie żal tego życia. I to bez względu na to, że nie raz dało mi zdrowo popalić. A kto wie ile jeszcze da poznać się z tej najgorszej strony? Jakaś umieralnia albo hospicjum, ale nawet gdybym umierał w gronie najbliższych nic to nie zmieni. Marzy mi się eutanazja w sytuacji, gdy będąc w pełni świadomym ucieknę przed utratą godności, która to utrata jest skutkiem umierania w cierpieniu. Bo nie dam sobie wmówić, że takie konanie ma w sobie coś godnego. Heroizmu należy oczekiwać od zdrowych, nie od umierających. Tragedia umierania jest czymś skrajnie różnym od radości narodzin. Ale co mi po marzeniach, skoro katolicy uparli się, że takie marzenia to podobno cywilizacja śmierci?

  Tymczasem czytam: „Memento, homo quia pulvis es, et in pulverem reverteris”, lub w skróconej wersji „Memento mori”, czyli tłumacząc to z polskiego na nasze – mam stale myśleć o śmierci – niemniej nie wolno mi jej sobie zadać. Mam się nią wręcz pieścić szczególnie wtedy, gdy towarzyszy jej cierpienie, bo Jezus też przecież cierpiał na krzyżu. Jeszcze raz zaznaczę, ja tego nie wykpiwam, ja tylko tego nie rozumiem. Bo nie wiem czy jest inna cywilizacja niż łacińska, która bardziej gloryfikowałaby umieranie w mękach. To już nie jest wybór, to jest przymus. Podobno dowodzi tego sam Jan Paweł II w encyklice Evangelium vitae z 1995 roku: „Życie człowieka pochodzi od Boga, jest Jego darem, Jego obrazem i odbiciem, udziałem w Jego ożywczym tchnieniu. Dlatego Bóg jest jedynym Panem tego życia, człowiek nie może nim rozporządzać”. Nic to, że były to słowa przeciw karze śmierci, dzisiejsi kaznodzieje używają ich przeciw eutanazji z własnego wyboru. Sprawdziłem, nigdzie w Biblii nie znalazłem odniesienia wprost do tezy, że tylko Bóg ma prawo decydować o śmierci. A co jeśli człowiek nie wierzy w tego Boga? Nie ma zmiłuj się, już katolicy urządzili nam ten świat (na szczęście nie cały) tak, że choćbyś w Niego nie wierzył, choć nikt ci nie potrafi udowodnić Jego istnienia, musisz stosować się do Jego praw, szczególnie w godzinie śmierci. Czytam wypowiedź pewnego kaznodziei: „Unia Europejska [czytaj: zgniły Zachód] to (...) wiele zagrożeń. Zaczynając od konstytucji bez odniesienia się do Boga, poprzez brak szacunku do życia ludzkiego, szczególnie u jego początków i u kresu”, i aby mnie dobić dodał: „Umieranie i śmierć są przecież najtrudniejszym „egzaminem”, do którego przygotowujemy się całe życie”². W tym miejscu ręce mi opadają. Łacińska cywilizacja śmierci to taka, która zamiast starać się czynić życie łatwiejszym i bardziej znośnym chce, abyś całe życie przygotowywał się do „egzaminu” z śmierci. Czy można sobie wyobrazić bardziej ponure życie?

  Już na koniec pewna pokrętna manipulacja przeciwników eutanazji na życzenie. Trzeba „ufać lekarzom, którzy mają dewizę „Primum non nocere” – „Po pierwsze nie szkodzić”. Jak można ufać komuś, kto będąc lekarzem, zgodziłby się podawać śmiercionośny zastrzyk, oferując eutanazję?”³. Po pierwsze, to nie lekarz oferuje eutanazję, o eutanazję ktoś prosi. Po drugie, odmowa tej prośbie jest przejawem bezduszności i braku empatii. I wreszcie po trzecie, ów kaznodzieja stwierdza beztrosko: „Szanujmy wiedzę lekarzy i pielęgniarek i pomódlmy się za nich, by umieli podejmować decyzje zgodne z głosem sumienia oświeconego Mądrością Boga, który jest Panem naszego życia i śmierci”⁴. Jak wcześniej mi ręce opadły tak teraz wznoszę je do nieba i wołam: Boże! Czytasz i nie grzmisz?! Przecież podobno dałeś nam wolną wolę...

 

Przypisy:
1 - https://deon.pl/wiara/prochem-jestes-i-w-proch-sie-obrocisz-memento-mori-rozswietli-twe-zycie,1145182
2 - https://www.radiomaryja.pl/bez-kategorii/to-bog-jest-panem-naszego-zycia-i-smierci/
3 - ibidem;
4 - ibidem: