Na szczęście wraca Tusk

 

  Już prawie miesiąc jak mnie zmogła choroba. Gdybym napisał, że jest dobrze, pewnie nie byłoby to kłamstwo, a jednak wcale się dobrze nie czuję. Może właśnie dlatego, że jest coraz lepiej i czuję, że coś przemija? Wprawdzie rana nie goi się tak szybko jakbym chciał, ale mogę już powoli kuśtykać po swojej niewielkiej kawalerce i już nie muszę prosić o pomoc przy kąpieli. Kawę też sobie sam zaparzę. W końcu się ogoliłem i sam się ostrzygłem maszynką na 0,7 cm, dzięki czemu nie mam obawy spojrzeć w lustro. Patrząc w to odbicie zastanawiałem się, czego mi w tej twarzy brak. Dziś doszedłem do wniosku, że to brak szelmowskiej iskierki w oczach. „Posmutniałeś stary” – stwierdziłem na głos sam do siebie.

  Pomyśleć, że w młodości bardzo lubiłem chorować. Lekka grypa bez komplikacji i już człowiek nie musiał iść do szkoły, ba, nie musiał wychodzić z łóżka, chyba, że za potrzebą. Nawet mi herbaciany ulep z miodem i czosnkiem nie przeszkadzał. Ot, mała niedogodność w krainie błogiego lenistwa, kiedy łóżko stawało się niczym Disneyland – krainą marzeń i cudów. Nikt nie marudził, że zamiast iść do kumpli na podwórko nic tylko czytam i czytam. A dziś? Dziś aura nie zachęca mnie do wyjścia, bo albo za gorąco, albo leje i grzmi. Zresztą, gdzie miałbym iść skoro po kilkudziesięciu metrach spaceru ból wraca z siłą wodospadu? W samochód też nie wsiadam, skoro nie odpowiadam z sprawność nogi. Wczoraj zauważyłem za wycieraczką małe reklamowe karteczki. Wszystkie z ofertą złomowania samochodu, bo jak postawiłem przed miesiącem przed blokiem tak stoi do dziś. Zabrudzone szyby mogą świadczyć o tym, że właściciel już jeździć nie będzie. W telewizji piłkarskie mistrzostwa Europy i Tour de France a ja jakoś zapału do oglądania nie czuję. Chwilowa niemoc pisania wykazuje tendencję nieuleczalnego nałogu, choć tyle ciekawych rzeczy jest do opisania.

  Podejrzewam, że to przez tę dobrosąsiedzką pomoc. Od dłuższego czasu nie jadłem śniadań, teraz się budzę bez budzika tuż przed ósmą, bo dokładnie o tej porze sąsiadka znosi mi śniadanie. Na domiar wszystkiego nie pozwala mi na tworzenie uroczego i przytulnego bałaganu. Jem to śniadanie a ona myje naczynia, stawia wszystkie przedmioty na właściwym miejscu, zamiata podłogi i skrzętnie wyrzuca wszystkie śmieci do kosza. Pyta, co trzeba mi kupić i jeszcze sprawdza lodówkę, czy o czymś nie zapomniałem. Jedyne na co mi pozwala to sprzątnąć kuwetę Havy. A moja Hava? O zgrozo! Hava już na sąsiadkę nie reaguje i nie próbuje przed nią uciekać. Otworzy oko, demonstracyjnie ziewnie, majtnie ogonem i śpi dalej. Jej sąsiadka zobojętniała, a ja się martwię, czy za bardzo się do niej nie przyzwyczaiłem. Jest jej dokładnie tyle w moim teraźniejszym życiu ile moja potrzeba samotności wytrzymuje, a przy tym nie gdera mi nad uchem i o nic nie ma pretensji.

  Na szczęście w końcu pojawił się temat na którąś z następnych notek. Powrót Tuska, co mnie się kojarzy z powrotem do normalności. Mam na myśli swoje prywatne życie z jego wszystkimi mankamentami i brakiem czasu na przyjemność leniuchowania, którego teraz mam w nadmiarze. Tusk wróci do krajowej polityki, a mnie wróci werwa w wyszukiwaniu nowych bredni na jego temat. Kogo dziś rajcuje określenie pachołka Merkel? Albo dziadek z Wermachtu? Co trzeba wymyślić, aby przykryć „zwycięstwo” pani Szydło 27:1? Już czytałem drwiny, że nie wszyscy POowcy go chcą, rzecz w tym, że wśród PiSowców więcej nie chce Kaczyńskiego a ten ostatni jest jedynym kandydatem na przywódcę partii i będzie jak mantrę powtarzał za Wałęsą – nie chcę, ale muszę. Na dodatek będzie miał coraz więcej koszmarów, bo wcale nie jest pewne, czy „Polski ład” zapewni mu wygrane wybory. Czas jest nieubłagany. Ja się starzeję, Prezes też, przy czym jemu z tłustych lat władzy bez odpowiedzialności zostaną już tylko przetłuszczone włosy i kordon zawodowych ochroniarzy odgradzający go od świata.