Oaza dobrobytu

 

  Poprzednio pisałem o enklawie kulturowej nad Wisła, dziś będzie o oazie dobrobytu nad ta samą rzeką. Najpierw o współczesności. Ów dobrobyt cechuje program 500 plus wespół z 300 plus oraz trzynasta pensja dla emerytów. Mamy taki dobrobyt, że uwalnia się nas od potrzeby zakupów w niedzielę, narzuca się nam najwyższą inflację w Europie, podnosi nam się liczne podatki, a ma być jeszcze lepiej po wprowadzeniu Polskiego Ładu. Rzeknę lekko ironicznie: ten dobrobyt będzie nam się wylewał uszami. Pani marszałek Witek stwierdziła podczas wiecu na rzecz dobrobytu: „A ja myślę, że warto by się było unieść honorem i od tego wrednego rządu PiS-u tego nie brać. A bierzecie, bierzecie. Bez żadnych skrupułów bierzecie i narzekacie. Proszę państwa, to jest mało honorowe, bo jakbym się nie zgadzała z decyzjami rządu, to nigdy od takiego rządu nic bym nie wzięła”¹. Wybaczcie mi tym razem wulgarny sarkazm dużo gorszy od łagodnej ironii – ja pierdzielę! Ona naprawdę myśli, że to PiS ze swoich pieniędzy rodzaje to bogactwo. Ponieważ sumienie mam czyste jak nałęczka, i jak zapewniał premier Morawiecki w takim przypadku nie mam się czego obawiać, więc napiszę wprost – tej pani od tego dobrobytu i cnót niewieścich we łbie się coś pomieszało.  

  Podobnie myśli Kościół, choć tu już chodzi o dobrobyt duchowy. W sobotę, w czasie uroczystości koronacji obrazu Matki Bożej Szkaplerznej (jestem ciekaw, czy ktoś jest w stanie wymienić wszystkie przymiotniki obrazów Maryi, bez wielodniowych studiów poszukiwawczych w necie?), kardynał Stanisław Dziwisz, ten sam, któremu grunt kościelny pali się pod nogami, rzekł był: „To przecież on [Jan Paweł II] nas przeprowadził przez morze czerwone komunizmu [podkreślenia moje] do wolności i niepodległości. Niektóre środowiska zapominają o tej karcie naszej historii. Kościół w naszej ojczyźnie zawsze był z narodem, a naród pozostawał wierny Kościołowi, dostrzegając w nim jeden z filarów swojej tożsamości”². Tylko ja, tym razem znów łagodną ironią zapytam: skoro było tak bogato, dlaczego dziś jest tak biednie z tym dobrobytem duchowym, a naród już nie jest tak wierny Kościołowi jak to kędyś bywało? Mam swoje zdanie w tym temacie i się nim chętnie podzielę. Papież nad papieżami, Jan Paweł II przeprowadził nas przez czerwone morze komunizmu, niestety, prosto na jałową pustynię chrześcijańskiej moralności i teraz nie wiadomo, gdzie jest ta Ziemia Obiecana przez nawiedzonych świętych wizjonerów. Przypomnę, w Biblii jest napisane, że Żydzi szukali jej przez czterdzieści lat, a i tak koniec końców zostali z niej wypędzeni na blisko dwa tysiąclecia. Broń Panie Boże, nie sugeruję, że historia lubi się powtarzać, ale strach pomyśleć...

  Właściwie do napisania notki skłoniła mnie seria artykułów na katolickim portalu, które, w co trudno uwierzyć, wychwalają system pańszczyźniany w naszym kraju, bogatym w wszelkiej maści tradycje i dobrostany. Nie, ja naprawdę się nie pomyliłem. Chodzi o gloryfikację pańszczyzny na terenach polskich, bo jak twierdzi niejaki dr Radosław Sikora za Fortia de Piles, żyjącym i piszącym w czasach pańszczyzny: „Jeżeli mój dom się spali, jeżeli moje bydło padnie, będę zrujnowany i umrę z głodu, podczas gdy w Polsce mój pan odbuduje mi dom i da mi inną krowę i świnię; ma on interes w tym, aby mnie utrzymać. Czyż podobna uwierzyć, że wkrótce po przyznaniu wolności swym nowym poddanym w Galicji cesarz Józef II Habsburg zmuszony był utworzyć kordon wojskowy wzdłuż granicy, ażeby zapobiec ucieczce dawnych chłopów, którzy znużeni wolnością, z jakiej korzystali od tak niedawna reformami józefińskimi, znoszącymi poddaństwo chłopów, wracali tłumnie do Polski, aby sprzedać się panom i wrócić pod ich jarzmo?”³. I dalej tylko lekko ironicznie stwierdzam, że chłop pańszczyźniany nie miał wcale tak źle jak się to dziś maluje. Pracował dla pana około 140 dni w roku, tymczasem dziś każdy z nas musi pracować cały rok, a dopiero w lipcu zaczyna pracować na siebie, bo wcześniej pracuje na podatki. Kto zgadnie ile dni pracujemy na te podatki?

  W innym artykule ten sam Sikora pisze: „Gdy się rozpatruje pojęcie szczęścia w jego względności i bierze pod uwagę, że nie jest nieszczęściem, gdy się od młodości przywykło pracować cały dzień, nie korzystając z żadnych wygód, których się wcale nie znało – trzeba uznać, że chłop polski nie był nieszczęśliwy we właściwym tego słowa znaczeniu; tym bardziej nim nie był, że nic nie posiadał, a przeto życie upływało mu bez troski, co przecież przez wielu uważane jest za wielkie szczęście”⁴. To widać na załączonym obrazku autorstwa Kazimierza Ciemniewskiego. Jacy oni wszyscy radośni i szczęśliwi, że mogli pracować dla pana! Jeden nadzorca (na koniu), jeden chłop z widłami i dziewięć kobiet na pierwszym planie wraz z dwójką dzieci wracają z pańszczyźnianych łąk. Tymczasem ów znamienity dr Sikora wmawia mi, że kobiety i dzieci nie musiały odrabiać pańszczyzny.

   Przeto, zaprawdę, zaprawdę powiadam Wam, jeśli odrzucić ewidentny wyjątek nie posiadania niczego przez niejakiego Rydzyka, lepiej nic nie mieć, a nawet nie wiedzieć, że można w ogóle coś mieć i będzie to prawdziwa, niczym niezmącona oaza dobrobytu, szczególnie w kraju na Wisłą. W końcu w niebie też nikt nic nie będzie mieć na własność, a podobno wszyscy będą jednakowo szczęśliwi, chwaląc non-stop Pana.

 

Przypisy:
1 - https://next.gazeta.pl/next/7,151003,27340583,witek-na-wiecu-bierzecie-i-narzekacie-fala-komentarzy-otoz.html#s=BoxOpMT
2 - https://deon.pl/kosciol/kard-dziwisz-kosciol-w-naszej-ojczyznie-zawsze-byl-z-narodem,1467422
3 - https://pch24.pl/sieroty-po-rzeczpospolitej-prawdziwa-historia-chlopow-i-szlachty-polskiej/
4 - https://pch24.pl/dlaczego-lewica-powinna-uwielbiac-polska-szlachte-choc-jej-nienawidzi/