Bara-bara

 

  Na portalu oko.press.pl ukazał się artykuł „Katecheci straszą dzieci”¹, który z jednej strony wzbudzał śmiech (politowania), z drugiej uświadomił mi pewną smutną rzeczywistość. Wprawdzie nie wiem ile jest prawdy w tych relacjach rodziców, ale mam wrażenie, że najważniejszym argumentem religii jest wciąż sianie strachu i to nie tylko wśród dzieci i młodzieży. Nie da się bowiem ukryć, że groźba „wiecznego potępienia” wciąż ma się dobrze, równie dobrze, jeśli nie lepiej, jak obietnica wielkiej szczęśliwości.

  Krótka historyjka z lekcji religii opowiedziana przez katechetkę: „Był sobie chłopiec krnąbrny, który sprawiał rodzicom wiele kłopotów. Jednym z jego ulubionych zajęć było łapanie owadów i okaleczanie ich. Pająkom wyrywał nóżki, muchom skrzydełka. Okaleczał biedne stworzenia boże, nie ponosząc przy tym żadnych konsekwencji. Z biegiem lat dojrzał, jego zachowanie unormowało się. Dorósł, znalazł pracę, wyprowadził się z domu i ożenił. Wielka radość ogarnęła całą rodzinę, gdy wybranka jego serca ogłosiła, że spodziewa się dziecka. Po okresie oczekiwania, gdy dziecko przyszło na świat, rodzinę zamiast radości ogarnął wielki smutek. Dziecko urodziło się bez rączek i nóżek, przypominając te owady skrzywdzone przez ojca noworodka”². Nie wiem ile w tym fantazji autora artykułu, a ile prawdy (nie w samej umoralniającej opowiastce, bo ta już jest ewidentnie fantazją)? Tak samo jak w kolejnych historiach z lekcji religii, a jest ich multum.  Niemniej polecam do porannej kawy, jako coś innego niż lektura strasznych wiadomości z pola walki z pandemią.

  Będąc w temacie artykułu krótko opiszę, jakich ja się fobii nabawiłem na lekcji religii i to na kilka lat. Ksiądz katecheta oznajmił nam beztrosko, że Bóg jest wszędzie. Próbowaliśmy to uściślić i ów katecheta nam to doprecyzował. Dwa miejsca mnie przeraziły. Ubikacja i mój własny mózg. Od tamtej lekcji religii miałem problem z opuszczeniem spodni, bo przecież swoją „nieczystością” mogłem Boga obrazić i przez to narazić się na potępienie. Inna sprawa, że nieczystość traktowałem wtedy dosłownie, jako fekalia, co nie miało żadnego związku z jakimś tam podniecającym bara-bara. Gorzej było jednak z tym mózgiem. Nie mogłem się pogodzić z faktem, że ktoś mi prześwietla mózg i zna moje najskrytsze myśli, a bądźmy szczerzy, je rzadko kiedy cechowała religijna pobożność. Wtedy jeszcze czytników myśli z możliwością zapisu nie było, więc wyobrażałem sobie niewidzialnego skrzata, który niczym stenotypistka zapisuje każdą moją myśl, a przecież nad myślami nie dało się perfekcyjnie panować. Zawsze jakieś bzdety przychodziły mi do głowy, nawet w kościele. A za grzeszne myśli też można było skończyć w piekle, o czym zapewniał nas katecheta. Skoro jestem przy piekle, przypomniała mi się jeszcze jedna historia. Ów katecheta dość obrazowo opisał nam, jak to grzesznicy będą smażyć się w roztopionej smole. Naiwnie poddałem tę opowieść wątpliwości, bo przecież ten grzesznik natychmiast spaliłby się na amen, jeśli ma ciało, a jeśli go nie ma, najbardziej rozgrzana smoła mu nic nie zrobi. Po kilku dniach ojciec, rodzony ojciec, wybił mi ręcznie z głowy „głupie” pytania na lekcjach religii.

  Mijały lata i takimi bzdetami już sobie głowy nie zawracałem. Mógł sobie ten Bozia pod kołdrę zaglądać, ale jak byłem w łóżku z ładną dziewczyną i wyczyniałem te bara-bara, Jego niematerialne towarzystwo w ogóle mnie nie krępowało. A musiał być, bo moja dziewczyna często jęczała „O Boże, jak dobrze!”. Podobnie z tymi myślami. Jeśli ja sobie wyobrażałem, co kryje się pod seksowną haleczką Ewuni, On nie mógł mieć z tego powodu żadnej satysfakcji, bo On ją pewnie wcześniej podglądał w wannie. Nawet było mi Go żal, bo dużo tracił na tym, że wszystkie zgrabne dziewczyny już widział nago i wszystko już o nich wie. Mógł się czuć w towarzystwie każdej, nawet najbardziej atrakcyjnej dziewczyny, jak mąż na złotych godach. Wcale mnie nie dziwi, że na tej nowej ziemi po Paruzji seksu nie będzie, nawet gdyby wszyscy wrócili do jedynie modnego stroju w raju – listka figowego. Niemniej tu zahaczam o prawdziwy strach, który się pojawił tak już po trzydziestce z dużym okładem. Strach przed rajską wiecznością. Pozbyłem się go wraz z resztkami wiary w Boga, oraz z poczuciem winy za to, że nie dość mocno ukochałem tego niewidzialnego Boga.

  Macie jakieś ciekawe historie, najlepiej z dreszczykiem, związane z lekcjami religii? Ja bym chętnie je poznał. Może kiedyś monografię napiszę... 

Przypisy:
1 - https://oko.press/katecheci-strasza-dzieci/
2 - ibidem.