Czy myślisz o życiu wiecznym?

 

  Rozporządzenie mówi, że do domu nie można zaprosić więcej niż pięć osób w wigilię i święta. Wyobrażam sobie taką sytuację: zapraszam do siebie na wigilijny wieczór córkę z zięciem i syna z synową. Cztery osoby to i tak poniżej tego limitu. A co jeśli synowa i córka będą w zaawansowanej ciąży? W myśl nowomowy środowisk kościelnych, które mówią, że płód to dziecko, będzie to już sześć osób. Mandat się należy jak w pysk strzelił. Na szczęście podobno policja sama od siebie nie będzie nas nachodzić, no chyba, że sąsiad doniesie. Ale tu też mają przechlapane, bo nie ma obowiązku wpuszczać ich do mieszkania. Chyba, że postarają się o prokuratorski nakaz. Już ja widzę, jak w Wigilię prokurator, nawet ten nadgorliwy, wstaje od stołu wigilijnego by wypełnić formularz...

  Zastanawiam się, po co w ogóle to rozporządzenie, skoro taki sam skutek odniósłby zwykły apel. Albo ktoś się do niego dostosuje, albo zgodnie z tradycją wigilijną będzie go miał w... No dobrze, w Adwent nie będę się wyrażał. Adwent to podobno czas refleksji, w związku z czym abp Ryś zadaje pytania z kategorii religijno-refleksyjnych. Zapytał: „Czy myślisz o życiu wiecznym?”, i dodaje karcąco filozoficznie: „Jeśli to jak żyję, ma się nijak do życia wiecznego, to nie jest żadne życie, to jest jakaś tam egzystencja, jakieś funkcjonowanie. Ale to nie jest życie, życie dla człowieka – to życie wieczne”. To prawda, dziś życie jest egzystencją, ale zupełnie z innych powodów niż się Arcybiskupowi wydaje. Więc ja nie myślę o życiu wiecznym tylko o tym, jak dotrwać do końca pandemii. A jak ona się skończy, będę myślał wyłącznie o tym, jak żyć na maksa, bo życie ma się jedno. Drugiej szansy nie ma. Nie zamierzam go spędzić na klęczkach w rozmyślaniu nad przemijaniem i utraconą cnotą.

  A propos Adwentu i utraconej cnoty. Ledwie drugi dzień tego podobno radosnego czasu wyczekiwania, a już trafiłem na trzy świadectwa nawróconych grzeszników. Jedno mnie wręcz wcisnęło w fotel. Proszę się skupić jak przy rozwiązywaniu zadania z matematyki. Zaczyna się tak: „Przez 10 lat żyłam w nieczystości. Czyli prawie połowę mojego życia. Przez lata było ono przepełnione seksem. Bardzo szybko zaczęłam współżycie. Faktem jest, że naprawdę chciałam, aby ten związek był moim pierwszym i ostatnim. Jednak tak się nie stało. Był kolejny, znowu zakochanie, znowu seks, bo przecież jest on wyrazem miłości. Moim problemem, jako osiemnastolatki, kiedy rozstałam się z chłopakiem było, jak ja teraz wytrzymam bez seksu? W wieku 22 lat, pierwszy raz w życiu sięgnęłam po Pismo Święte”¹. Kalkulator do ręki, bo nie dowierzałem, i wyszło mi, że zaczęła z tym seksem mając..., dwanaście lat (sic!). A pochodziła z dobrej, katolickiej rodziny, co to w każdą niedzielę jest w kościele. W dobrej, katolickiej rodzinie winę za własne grzechy zwala się na innych, i nasza bohaterka tak się właśnie usprawiedliwia: „W dzisiejszych czasach świat jest przepełniony seksem. Z każdej strony jesteśmy tym bombardowani. Media, telewizja, internet. Wszędzie seks, seks, seks. Wpojono nam wiele kłamstw z tym związanych. I ja również temu uległam”. No comment...

  Tak mnie naszło, czy ja też mógłbym dać świadectwo? Mam za sobą dwa nieudane małżeństwa, ileś tam przygód miłosnych, a dziś moją miłością jest, nie, nie Biblia, a opera i literatura. Mówiłbym, że dzisiaj blisko połowa małżeństw się rozwodzi, więc sobie darujcie takie związki, nawet jeśli uświęcone świętym węzłem przed obliczem kapłana. Lepiej od razu poświęćcie się książkom, teatrom i operom. W ostateczności muzyce lekkiej łatwej i przyjemniej, czy filmom o nieszczęśliwej miłości. Unikniecie wielu rozczarowań a jeśli jesteście wierzący, pewnie w butach pójdziecie do nieba. Spokojnie, nie będzie żadnych świadectw z mojej strony. Niemniej polecam – nie myślcie o życiu wiecznym, takie myślenie zasłoni Wam uroki życia doczesnego, nawet jeśli to tylko funkcjonowanie, dziś w warunkach skomplikowanych i nie zawsze sensownych obostrzeń pandemicznych. Aha, nie zapomnijcie zaprosić na Wigilię synowych i córek w ciąży...

 

Przypisy:
1 - https://deon.pl/wiara/swiadectwa/nie-wyobrazalam-sobie-zwiazku-bez-seksu,1062829