Nowe trendy religijności

 

  Było wiele o pedofilii w Kościele, już trochę mniej o homoseksualizmie i kiedy zapowiadało się, że będzie teraz już tylko dobrze, jak grom z jasnego nieba wybucha nowy skandal o całkiem innym podłożu, choć też związany z seksem. Pewnie z tym gromem przesadzam, bo de facto jakoś tak właściwie cicho. Może afera z mobbingiem w szkołach teatralno-muzycznych ją przykryła? A może fakt, że strach coś złego dziś powiedzieć o Kościele? Nie wiem, nie rozstrzygam i zaznaczam, że ta notka nie jest przeciw wierze katolickiej. Problem w tym, że sprawa w jakimś stopniu dotyczy jednego z bardziej znamienitych postaci Kościoła, niedawno zmarłego o. Macieja Zięby, a podobno o zmarłych się źle nie mówi, tym bardziej, że nawet „Wyborcza” wypowiadała się o nim pozytywnie, choć on sam ją krytykował.

  Właściwie temat nie powinien mnie interesować, ale..., ale nastała ostatnimi czasy moda na grupy charyzmatyczne i już kiedyś pisałem, że to jest mocno podejrzane. Chyba od zawsze byłem sceptyczny wszelkim takim ruchom, nie tylko religijnym. Nawet tym, gdzie rzekomo wszystko jest w należytym porządeczku. Taka grupa musi mieć guru, dla niepoznaki nazwanego przewodnikiem duchowym, ziemskim przedstawicielem Ducha Świętego, wtajemniczonym do tego stopnia, że rzekomo potrafi czytać temu Duchowi w myślach. Tymczasem wychodzi na jaw, że w jednej z takich grup działy się straszne rzeczy, niczym w hollywoodzkich horrorach. Ruchy charyzmatyczne to domena dominikanów, a w owym czasie prowincjonałem tego zakonu był właśnie o. M. Zięba. Znał sprawę, wszak ojcowskim gestem karał i przenosił brata Marka (imię wymyślone, choć dziś znalazłem artykuł, w którym opisano go prawdziwym imieniem i nazwiskiem) z jednego zgromadzenia zakonnego do drugiego, ale jej nie zgłosił do prokuratury, choć się do takiego zgłoszenia kwalifikowała. Bo braciszek Marek grupę wyznawców sobie bezwzględnie podporządkował i gwałcił co ładniejsze licealistki i studentki, wykorzystując do tego zarówno wspólną modlitwę we dwoje, jak i spowiedź rzekomo świętą, strach przed szatanem, miłość do Jezusa Chrystusa oraz pseudo-psychologię. Nie zabrakło przy tym perwersji, czyli zbiorowego bicia nagich dziewcząt, a sam używał do tego sznura opasującego jego zakonny habit. Mnie się w głowie nie mieści, jak na przełomie XX i XXI wieku w ogóle to było możliwe i to wśród osób już w jakimś sensie wykształconych. Aby było śmieszniej (czytaj: tragiczniej) ten braciszek wciąż ciszy się bezkarnością, choć w murach zakonu, niemniej ma się tam jak przysłowiowy pączek w maśle. Ciekawa jest też reakcja samych ofiar brata Marka. Przy pierwszej próbie „sprowadzenia ich na ziemię” pojechali na pielgrzymkę na grób znanego charyzmatyka o. Pio. Modlitwy do tego świętego miały ochronić dobre imię ich guru.   

  Dziś dominikanie ogarnięci są paniką, dlatego postanowili wyjaśnić sprawę przy pomocy jakieś niezależnej Komisji, a nawet dwóch. A ja się pytam, co tu jest do wyjaśnienia, skoro są liczne zeznania pokrzywdzonych zebrane w momencie, gdy w końcu uniezależniły się od wpływów zboczeńca w zakonnym habicie? Tymczasem obecny prowincjał tłumaczy: „Maciej Zięba nie wszczął procesu, tylko sam ukarał winowajcę. Dziś stwierdzam, że nałożona kara nie była adekwatna oraz że zakon nie zatroszczył się należycie o osoby skrzywdzone. Teraz mamy większą wiedzę nie tylko o tej sprawie. Nie będę się tłumaczył za ówczesnego prowincjała – nie żyje, już nam tego nie wyjaśni”¹. Nie chcę wnikać w znaczenie słów „nie tylko w tej sprawie”, ale mam przeczucie, że to dotyczy w ogólności ruchów charyzmatycznych, gdzie zakonny guru przejmuję bezwzględną władzę nad jakąś grupą, a która to władza potrafi członkom zrobić wodę z mózgu. Historia brata Marka jak na dłoni pokazuje, do czego prowadzić może tolerowanie – zawsze podparte skutecznością duszpasterską – rzekomego charyzmatu w imię duchowości, która nie ma nic wspólnego z normalną religią, a wyrasta z ładnie opakowanych w katolickie pudełko mechanizmów psychologicznej manipulacji właściwych dla sekt religijnych. Jak to określił pewien obserwator tych wydarzeń, mamy tu do czynienia wręcz z patologią duchowości.

  Śmiało pójdę dalej w swym krytycyzmie. Nawet jeśli owo uzależnienie od duchownego guru nie prowadzi do naruszania reguł nietykalności cielesnej, to i tak jest to niebezpieczne duchowo dla członków grupy. Wprawdzie takie uzależnienie nie jest tylko domeną zakonnych i księży (jak chociażby wspomniana afera w szkole aktorskiej), to mają oni w rękach zdecydowanie najbardziej groźną broń – bezkrytyczne podejście wiernych do religii, którą sterują, jakby na to nie patrzeć, ludzie znający metody manipulacji, choć się to pewnie inaczej nazywa. Myślę, że to nie wina wiary, to raczej zezwolenie na „egzotyczną” ewangelizację nie tylko w wydaniu Johna Baptisty Boshabora, ale nawet takich, jak słynny Adam Szustak, nawiasem mówiąc, też dominikanin. Aż jestem ciekaw, czy ten ostatni się kiedyś do sprawy odniesie...

 

PS. I znów mnie dopadł troll. Nawet domyślam się kto nim jest, ale z trollami się nie kopię. Niemniej nie życzę sobie śmieci na moim własnym, prywatnym blogu, który może się wielu nie podobać. Choć nie rozumiem, dlaczego w takim razie do niego taki ktoś zagląda?
W związku z tym jestem zmuszony wprowadzić moderowanie komentarzy, za które to utrudnienie moich stałych Czytelników przepraszam.

 

Przypisy:
1 - https://wiez.pl/2021/03/20/seanse-quasi-spirytystyczne-u-dominikanow-zakon-odkrywa-sprawe-sprzed-lat/