Dwonią i dzwonia, choć nie na mszę

 

  Jotka mnie sprowokowała, Radek przymusił, a Maria trzyma za słowo. Będzie autentycznie. Żadnego przepisywania medialnych artykułów, choć tylko tytułem próby...

  Od przeszło roku jakaś firma od paneli słonecznych się na mnie uwzięła. Regularnie, co dwa tygodnie telefon z rewelacyjną ofertą. W czasach, gdy drożeje energia elektryczna i gazowa, oni po obniżonej cenie zainstalują mi – panele słoneczne. Chyba na parapetach, bo innego miejsca nie widzę, a okna mam na północ, czyli cały dzień w cieniu. Fakt mieszkałem na wsi, miałem własny dom, ale od ponad dwóch lat mieszkam w mieście i już o tej wsi chciałbym zapomnieć. Nie było mocnych. Tłumaczenia i prośby, aby wykasowali mnie ze swoje bazy danych na nic się zdały. Nawet raz ich zaprosiłem, byle szybko, zanim się rozmyślę. Po jakimś czasie zacząłem blokować te numery skąd dzwonili. Chyba już zablokowałem wszystkie jakimi dysponowali, bo od trzech tygodni mam spokój. Nie jestem przesądny, ale odpukać...

  Swego czasu zachciało mi się skonsultować z hematologiem. Terminy odległe, ale pani w recepcji zaproponowała mi prywatną wizytę, podobno miało być szybciej. I było, bo zamiast pół roku czekałem tylko pięć miesięcy. Za jedyne sto pięćdziesiąt złotych dowiedziałem się, że on nie bardzo może mi pomóc i zalecił mi jeść w dużych ilościach... rutinoscorbin. Ok, spoko, jadłem, ale efektu nie było żadnego i w końcu zaprzestałem. Nawet o kolejnej wizycie, takiej kontrolnej pół roku później, zapomniałem. Dzwoni telefon. Nazwisko nic mi nie mówi i dopiero gdy facet powiedział, że jest hematologiem skojarzyłem. Miał pan się zgłosić na wizytę – wyczułem w jego głosie pretensje. Ale jest pandemia i nie będę łaził po przychodniach nadaremno, tym bardziej, że nie jest ani lepiej ani gorzej. A on do mnie już zadowolonym głosem: czyli skoro nie jest gorzej, to ten rutinoscorbin jest skuteczny. Proszę kontynuować. Lubię zadowolonych ludzi, więc nie prostowałem.

  Jeszcze ciekawiej było z powodu dermatologa. Dzwoni pani recepcjonistka z pretensjami: dzwonię do pana, bo jest możliwość wcześniejszej wizyty, ale pan telefonów nie odbiera. A ja odbieram każdy, więc nie rozumiem jej zarzutów. Nawet nie mam jej dzwonienia zarejestrowanego w nieodbranych. A ona do mnie, że wcześniej dzwoniła na mój drugi telefon. Jaki drugi telefon? Mam tylko jeden. I słyszę: no, na ten zaczynający się 500 410 .... Coś mi ten ciąg liczb mówi, ale dopiero po dłuższej chwili zajarzyłem, że to mój osobisty pesel tak się zaczyna. Jest tak stary, że faktycznie na niego nie odbieram połączeń telefonicznych... W słuchawce tuż przed rozłączeniem usłyszałem jeszcze: O Jezu! O nowym terminie wizyty u dermatologa zapomniała mnie poinformować. Ale jakoś nie mam jej za złe. Byle tylko w ten sam sposób nie chciała mnie poinformować, że mam wcześniejszy termin na szczepienie, bo mi kolejka przepadnie.

  Nie zawsze jestem taki wyrozumiały. Na dworze tak brzydko, że psa z kulawą nogą... A ja muszę do osiedlowego sklepiku po pieczywko. Na drzwiach karteczka: „W związku z pandemią w sklepie mogą przebywać dwie osoby jednocześnie”. Przez oszklone drzwi widzę dwie kobiety w charakterze klientek, więc mimo zimna i wilgoci stoję na zewnątrz i czekam. Po pięciu minutach ogarnia mnie lekki niepokój. A co jeśli już pieczywa nie ma i stoję nadaremnie? Po kolejnych kilku minutach uchylam drzwi, by zapytać o to pieczywo. I jakem niesłychanie spokojny człowiek, tak myślałem, że mnie krew zaleje. Obie panie nic nie kupują, obie stoją i gadają z kimś przez telefony. Bo w sklepiku niemal rodzinna atmosfera jest, miło, ciepło i za kołnierz nie kapie. Jak nie ma kolejki też lubię pogadać, choć tylko z ekspedientką (jest młoda i ładna) i już niekoniecznie telefonicznie.

  Skoro jestem przy zakupach. Niedawno odwiedziłem Lidl. Nic szczególnego, kupuje tylko to, czego nie dostanę w osiedlowym sklepiku. Wychodząc przepuściłem w drzwiach panią z wózkiem naładowanym do pełna towarem i gadającą z kimś przez telefon. He, he, nawet nie podziękowała, jak to kobiety mają w zwyczaju. Nie wiem, co mnie tknęło, aby ją obserwować. Pewnie dlatego, że ładna i zgrabna była. Szpilki na stopach, a nogi do samego tyłeczka w obcisłych skórzanych leginsach, czy jak to się tam nazywa. Tymczasem ona minęła parking i z wielkim wysiłkiem pcha ten wózek pod górę chodnikiem, powiedzmy nie najlepszej jakości, delikatnie mówiąc – wertepy. Widać rozmowa przez telefon się skończyła, bo nagle stanęła jak wryta. Patrzy raz na wózek, raz na okolicę, to znów na wózek, aż wreszcie na parking przy Lidlu. Musiałem wejść do samochodu, bo mój śmiech, którego nie mogłem powstrzymać, mógłby sugerować, że to ja jestem nienormalny.

 

  PS. Przyznam się bez bicia, że jedna z tych historyjek jest zasłyszana i ją przysposobiłem, reszta jest autentyczna i dotyczą mnie osobiście.