Kontrowersje i kwasy

 

  Miasto Łódź się pochwaliło. Finansowana przez nie procedura in vitro ma skuteczność blisko pięćdziesięcioprocentową (do tej pory oscylowała w granicach trzydziestu procent). Trzeba uczciwie przyznać, że to nie jest sukces na miarę epoki, niemniej w dobie malejącej dzietności poważny krok do przodu. Jeśli dodatkowo uzmysłowić sobie problem jak rośnie liczba osób niepłodnych, to jest to krok wyraźny i znaczący. Zdecydowanie bardziej rokujący nadzieję niż sławetny program pięćset plus, który nie tylko na płaszczyźnie dzietności okazał się klapą, ale również w walce z biedą.  

  Tymczasem niejaki ksiądz Natanek publicznie ogłosił, że „dziecko poczęte z próbówki, poza Bogiem, jest produktem a nie bytem. Nie istotą. Jest zwierzęciem”¹. Spieszę wyjaśnić jedną drażliwą sprawę. Ks. Natanek jest suspendowany (nie wydalony ze stanu kapłaństwa, a tylko zawieszony w możliwości wykonywania niektórych posług kapłańskich), więc nie jest oficjalnym głosem Kościoła, choć trzeba sobie jasno powiedzieć, że opinia instytucjonalnego Kościoła niewiele się różni od tej Natanka. Mnie właściwie ta opinia nie dziwi. Metoda in vitro odbiera Bogu chrześcijańskiemu do tej pory niezbywalny przywilej „stwarzania” życia. To musi boleć teoretyków jedynego Stworzyciela. Niejaka Kataryna, ulubienica PiS, gdy koalicja PO-PSL była przy władzy, a dziś dla odmiany wróg Zjednoczonej Prawicy, stwierdziła: „Chciałabym, żeby rodzice takich dzieci puścili gościa w skarpetkach za takie szczucie. Gdybym wierzyła w prokuraturę, zgłosiłabym też obrazę uczuć religijnych, przypisywanie takich poglądów do Boga”². Podoba mi się ten komentarz na obu płaszczyznach. Takie deprecjonowanie dzieci poczętych z procedury in vitro powinno być z urzędu karalne, zaś „obraza uczuć religijnych” w tym przypadku ma sens, choć akurat wierzący, łącznie z prokuraturą, pewnie tego nie zrozumieją.

  Znamienna jest tu reakcja portalu wPolityce.pl. Ich nie oburzają słowa ks. Natanka, ich oburza krytyka tej opinii. I wciskają czytelnikom kit, że to nie jest stanowisko Kościoła. Otóż jest i to jak najbardziej. Ledwie trzy lata temu abp Hoser podpierając się opinią ks. Franciszka Longchamps de Bériera dowodził, że dzieci poczęte tą metodą są naznaczone „bruzdą dotykową”. Biskupi twierdzili, że leczenie niepłodności metodą zapłodnienia in vitro to m.in. efekt "erotyzacji nastoletniej młodzieży"(???) Hierarchowie porównali ten rodzaj zapłodnienia do przerywania niechcianej ciąży i straszą, że dzieci, które urodziły się dzięki tej metodzie, mają znacznie częściej wady wrodzone, w tym genetyczne. W 2015 r. w wywiadzie dla Telewizji Trwam abp Stanisław Gądecki zapowiedział, że hierarchowie będą walczyć z leczeniem in vitro jak z przerywaniem niechcianej ciąży. Po części odnieśli sukces. Rząd nie przykłada już ręki do tej metody zapłodnienia, zaś promuje naprotechnologię, choć jej skuteczność mieści się ledwie w ułamku procenta. Tak naprawdę rzecz dotyczy czegoś, co „trafnie” określił abp Jędraszewski: „Nie wszystko, co jest technicznie możliwe, jest moralnie dozwolone. Niewątpliwie, rozwój techniki i jej najrozmaitszych przejawów wskazuje na potęgę człowieka. Nie znaczy to, że mając takie możliwości, może on ze wszystkich godnie korzystać lub wykorzystywać je do swoich celów”³. Przekładając to z polskiego na nasze: co z tego, że człowiek może, skoro z powodu Boga w żadnym razie nie powinien, bo tako rzecze Kościół.

  Teraz jeszcze krótko o innej postaci. W pełni subiektywnie i wcale nie z zamiarem narzucania komuś swojej opinii. Zmarł Krzysztof Krawczyk. Ze zrozumiałych względów nie napiszę „Panie świeć nad jego duszą”, to zawsze tak jakoś dziwnie, gdy umierają ludzie z tej samej półki co ja. Dziwnie, choć nie z tych samych powodów, dla których o[żeński narząd rozrodczy]ły media, ulubionej „Wyborczej” nie wyłączając. Faktem jest, że dziś mam spaczony gust muzyką poważną i operową, ale nawet w czasach mej młodości Krawczyk, jako trubadur mnie nie zachwycał. Wręcz budził niesmak. To był klasyczny przykład przerostu formy nad treścią i to na każdym etapie jego kariery. Napiszę wprost, choć może na mnie spaść fala krytyki – całą karierę chałturzył. Taki Zenek Martyniuk tamtych czasów. Na jego usprawiedliwienie mam tylko może to, że pewnie niczego innego nie potrafił. Ale dlaczego dziś w mediach tyle szumu wokół jego śmierci tak jakby zmarł bohater narodowy? Mam też na ten temat swoją opinię, ale tym razem się nią nie podzielę, choć może samo zdjęcie nasunie Wam odpowiedź.

 

Przypisy:
1 - https://wpolityce.pl/spoleczenstwo/545870-szejnfeld-i-kataryna-cytuja-natanka-zapomnieli-o-jednym
2 - ibidem;
3 - https://diecezja.pl/aktualnosci/abp-jedraszewski-o-in-vitro-nie-wszystko-co-jest-technicznie-mozliwe-jest-moralnie-dozwolone/