Niedole cnoty

  Niestety, pamięć mnie już zawodzi. Rzecz dotyczy bulwersującej książki pod tytułem „Niedole cnoty”. Czytałem ją w latach młodzieńczych, nie powiem – z wypiekami na twarzy, ale bez entuzjazmu, jaki towarzyszył koleżance, która mi ją pożyczyła. Ona była, koleżanka a nie książka, jak to się wtedy mówiło „niezdrowo zafascynowana”. A przypomnę, to było gdzieś pod koniec lat sześćdziesiątych, kiedy dostępu do pornograficznych treści przez interent nie było. Książka chyba pochodziła z czwartego obiegu, nie miała okładki i przypominała bardziej kopię pisaną na maszynie do pisania. Na potrzeby tej notki postanowiłem sprawdzić w necie coś na jej temat i ogarnęło mnie zdziwienie graniczące z niedowierzaniem. Czytając opis treści dzieła, znanego Markiza de Sade pod nieco innym tytułem „Justyna, czyli nieszczęścia cnoty”, doszedłem do wniosku, że to nie mogła być ta sama książka. Ale pewności nie mam, właśnie przez to, że pamięć mnie jednak zawodzi, a na ponowną lekturę wspomnianej książki nie mam ochoty.

  A rzecz dotyczy właśnie cnoty, ściślej – zabawnego (jak na mój gust) artykułu¹ na katolickim portalu, mającym podobno być, a jakże – świadectwem – choć nie bardzo wiem czego. Bo świadectwo (nie mylić ze świadectwem szkolnym, czy z certyfikatem) jest ostatnio modne. Jeśli bowiem coś jest „świadectwem” to znaczy, że jest ważne, szczególnie w kontekście wiary. Artykuł jest krótki, polecam lekturę, a dla leniwych krótkie streszczenie. Trzynastoletnia dziewczynka uwikłała się w oglądanie pornografii i w masturbację. Dotarło do niej, że to ciężki grzech i nastał czas silnego poczucia winy oraz wstrętu do seksualności. Przestraszyła się pierwszej miesiączki i zaczęła się bać chłopaków. I tak przez ponad dziesięć lat. Przed dwoma laty poznała chłopaka na odległość, co jej odpowiadało właśnie z powodu owych lęków i silnego postanowienia pozostania w świętej „czystości”. Nieszczęsna nie przewidziała jednego. Natura upomni się o swoje, bo na nią nie ma mocnych. I tak nasza bohaterka z powodu niewinnych pocałunków ze swoim partnerem wróciła do praktyk masturbacji, w dodatku kompulsywnej, bo przecież to grzech. Podobno pomaga jej częsta spowiedź (współczuję spowiednikowi), jeszcze częstsza modlitwa (współczuję Bogu) i udział w mszy świętej (tu już nikomu nie współczuję). Nie, nie chodzi o ograniczenie praktyk masturbacji, ale z ich pogodzeniem się, bo jak sama pisze: „(...) głęboko wierzę, że Bóg mi zawsze towarzyszy. Staram się widzieć Go w każdym doświadczeniu”².

  Jeszcze jedna dygresja, tym razem już mnie szokująca. Pod artykułem jest formularz, w którym można opisać własne „świadectwo”, opatrzony dość dziwną zachętą: „Podziel się z czytelnikami swoją historią” (sic!) Pominę kwestię, że można ostatecznie ukryć się za pewną anonimowością (adres mailowy do wiadomości redakcji), ale czyli co? Mam opowiadać o tym jak się masturbowałem, i co z tego wynikało? Nie jestem pruderyjny, potrafię szczerze rozmawiać o każdych przejawach swojej własnej seksualności, ale tylko z kimś, do kogo mam pełne zaufanie, bo według mnie to są sprawy na tyle intymne, że nie nadają się do „publicznej wiadomości”. Nawet spowiednik nie jest taką osobą, a co dopiero forum katolickiego portalu internetowego.

  Zastanawia mnie ta cała historia również pod innym kątem. Bowiem gdy jesteś młody i chodzisz na lekcje religii (a ja chodziłem) dowiesz się, że masturbacja jest grzechem ciężkim. Wystarczy, że przekroczysz próg dojrzałości, pewnie nie wszyscy, ale ci sami sukienkowi moraliści namawiają Cię do publicznego przyznania się do czegoś, co od tego momentu okazuje się już być piękną ideą „akceptacji, otwartości i prawdy”³, czymś, czemu towarzysz sam Bóg.
Nie znajduję innej puenty, i sorry, że ją tak dosadnie przedstawię: ja pierdzielę... propagują i reklamują moralno-erotyczny ekshibicjonizm!

 

Przypisy:
1 - https://deon.pl/wiara/swiadectwa/stlumilam-swoja-seksualnosc-swiadectwo,1311980
2 - ibidem
3 - Ibidem
Fotki:
- pierwsza z Wikipedii
- druga z pornoportalu.