Asmodeusz reanimacja (?)

 

  Pewnie moi Czytelnicy już wiedzą, kim był Asmodeusz. Podobno jedyny demon, który sprzyjał ludziom, jest też przez niektórych uznawany za strażnika skarbów. Nie ukrywam, że Asmodeusz to był mój ulubiony nick, który zmienił się niepostrzeżenie na pieszczotliwego Asmo. Piękne czasy, choć z DeLu też nie jest źle. Niespodziewanie dla mnie samego historia Asmodeusza odżyła w ciekawy sposób. Jak to zwykle u mnie bywa, przypadkiem na fajny artykuł trafiłem...¹

  W pewnym kościółku z VI wieku u podnóża Pirenejów, pod wezwaniem św. Marii Magdaleny, co nie jest bez znaczenia, tuż obok wejścia jest rzeźba tego demona z chrzcielnicą na ramionach, rzecz w kościołach raczej niespotykana, bo to jakby się kłóci z wiarą chrześcijańską. O kościółku i rzeźbie zrobiło się głośno w 1960 roku za sprawą francuskich dziennikarzy. Tak głośno, że już napisano około 500 książek związanych z tym kościółkiem i nakręcono wiele filmów. 

  Pokrótce sprawa ma się tak. Latem 1885 roku do parafii tego popadającego w ruinę kościółka zastał skierowany, wówczas 33-letni ks. Francois Berenger Sauniere. Przybył wraz z gospodynią i jej 16-letnią córką Marie. I chyba za sprawą tego Asmodeusza, ledwie w kilka lat, ubogi proboszcz stał się krezusem, mającym do dyspozycji poza odrestaurowanym probostwem wspaniałą willę i piękną kochankę, właśnie ową Marie, której matka w międzyczasie zmarła. Skromny do niedawna księżulek nabywał akcje kolei żelaznych i kompanii naftowych szybko pomnażając swój majątek. Tak szybkie wzbogacenie się nie mogło ujść uwadze przełożonych. Wezwał go biskup i posądził o kradzież pieniędzy należnych Kościołowi a nie księdzu. Na nic tłumaczenie, że to anonimowi darczyńcy, dziś nazwani byliby sponsorami. Biskup i tak go zawiesił, nakazując mu jednocześnie opuszczenie probostwa. Na czym miało polegać „przestępstwo” Sauniera? Jego obowiązkiem było odprawiać trzy msze na dobę w intencji zmarłych i z takich dochodów rozliczał się z kurią. Saunier odprawiał tych mszy dużo więcej, oczywiście za „co łaska”, ale nie mniej niż (nie wiem ile, ale musiało być sporo, skoro te msze zamawiali arystokraci i przemysłowcy), i tego już z kurią nie rozliczał. Zmarł w 1917 roku, a swój majątek wcześniej zapobiegliwie przepisał na wpół formalnej żonie, aby kuria nie położyła na nim łapy.

  Historia ciekawa, ale jeszcze nie tak sensacyjna, by zasługiwała na tyle powieści i ekranizacji. Poszło o dwie sprawy. Jak twierdzą owi dziennikarze Saunier podobno w czasie remontu kościółka znalazł skarb i to nawet dwa. Pierwszy to ukryty majątek katarów, drugi, skarb złupiony przez Rzymian w świątyni Jerozolimskiej. Nic dziwnego, że wtedy w okolice kościółka zjechały się rzesze poszukiwaczy skarbów z łopatami, gotowych przekopać całą okolicę. Z tą teorią był jednak problem, gdyż nigdy żaden z tych skarbów nie „wypłynął” w żadnych kolekcjach. A Saunier musiałby je upłynnić, aby mieć gotówkę. Kilka lat po wersji ze skarbami, pojawia się nowa, tym razem autorstwa poczytnego brytyjskiego dziennikarza Henry Lincoln (czyli autorytet). Podobno księżulek coś namieszał podczas remontu. Nie znalazł żadnego skarbu, za to sam „wyprodukował” dziwny manuskrypt, który potwierdza mroczną tajemnicę Kościoła katolickiego. Tak w jednym zdaniu: Jezus, gdy wpędził z Marii Magdaleny siedem demonów miał się z nią ożenić, a owocem tego związku jest ród potomków Jezusa. Nikomu nie przeszkadzało, że manuskrypt został napisany współcześnie, on dowodził ponad wszelką wątpliwość, jak to bywa w spiskowych teoriach dziejów, że Saunier musiał coś pewnego wiedzieć na ten temat, a ta wiedza była cenna. Szybko znalazł zwolenników tej teorii, i to właśnie oni zadbali o to, aby cieszył się bogactwem, a jednocześnie milczał do śmierci, bo podobno Kościół zwalcza tę herezję i jej wyznawców w dość brutalny sposób, morderstw nie wyłączając. Reszta jest już niemal jak w fabule legendarnego filmu „Kod da Vinci”, bo też film opiera się na tym micie.       

  Artykuł zawiera mnóstwo ciekawych historycznych szczegółów, czasami legend, ale to dla notki jakby jest już drugorzędne. Nie będę ukrywał, że do napisania tej notki, skłoniły mnie próby (nikomu niczego nie wypominam), abym sam w spiskowe teorie dziejów wierzył jak w oczywistą prawdę. W każdej takiej spiskowej teorii jest bowiem jakieś ziarenko prawdy, tyle że z tego ziarenka wyrasta kąkol zamiast zboża. I tu pojawił się problem. Takie treści jak w tej notce, trochę kłócą się z założeniami tego blogu. W polityce się dzieje, a w dodatku mam wiele pomysłów na teksty natury moralno-etycznej i religijnej, które warto by opisywać w innym miejscu. Dlatego zastanawiam się nad reanimacją Świętoszka. Jaki będzie efekt tego rozważania, nie omieszkam poinformować.   

 

Przypisy:
1 - https://wyborcza.pl/alehistoria/7,121681,26982560,francois-berenger-sauniere-ksiadz-milioner-i-straznik-tajemnic.html

Foto – chrzcielnica ze wzmiankowanego kościółka