Beata już się zbliża, już puka do tych drzwi...

 

  Nie, nie będzie żadnej parafrazy religijnej pieśni. Chodzi o coś zupełnie innego. Tak przy okazji oceny wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie zaostrzenia prawa aborcyjnego i jego dalszych dziejów, wypłynęła na wierzch całkiem ciekawa sprawa. Jeśli dobrze liczę, od reelekcji prezydenta Dudy nie minęło jeszcze pół roku, a cztery i pół przed nami. I okazało się, że już trwa zakulisowa wojenka o prezydencki stolec. Właściwie nie powinno dziwić, przecież ktoś nowy musi zająć to stanowisko. Choć Zjednoczoną Prawicą wciąż rządzi prezes, coś w tym rządzeniu zgrzyta.

  Okazuje się, że są dwie poważne kandydatury po stronie prawicy, nawiasem mówiąc obie złe, ale trzeba się z tym pogodzić. Im gorsze tym lepiej dla opozycji. To urzędujący premier Mateusz Morawiecki i europosłanka, była pani premier Beata Szydło. No ja naprawdę nie wiem, która kandydatura jest gorsza. Premier już zasłyną z braku prawdomówności i uległością nie tylko wobec prezesa prezesów J. Kaczyńskiego, ale również wobec koalicyjnego przeciwnika Z. Ziobry. Zatańczy jak mu zagrają. Już widzę jak to w kampanii będzie się chwalił sukcesami: poskromiciela pandemii, faceta, który postawił się UE, czy wreszcie budowniczego, he, he, nowej Wielkiej Polski matki i przewodniczki Narodów. Czym będzie się chwalić sołtysowa Szydło, trudno przewidzieć, no chyba tylko tym jak pokonała Tuska 27:1. Może przez ten czas pobytu w parlamencie UE nauczy się też angielskiego, czym wzbudziłaby mój podziw, bo sam jestem tu cieniutki? Natomiast boję się, że zacznie grzmieć niczym z trybuny sejmowej, że jej ten urząd prezydencki należy się jak psu buda – i będzie to argument nie do podważenia. Z innych powodów też widzę więcej szans po stronie Szydło. Jej przewiny już się zatarły, Morawieckiego będą świeższe, nawet jeśli dotrwa na swoim stanowisku do końca kadencji Dudy (przy apokaliptycznym założeniu, że PiS wygra następne wybory).

  Niemniej oboje pretendentów i tak stanie przed nie lada dylematem, i ja już prosiłbym opozycję przygotować się na tę ewentualność, to znaczy – przygotować metaforycznie pluton egzekucyjny. Żadne tam spory o gospodarkę, o Ojczyznę czy patriotyzm, o dumę narodowa, o 500 plus czy nawet o wcześniejszą emeryturę. Wystarczy stanowcze rządnie o wyrażenie stanowiska w sprawie aborcji. Czy jest za dopuszczeniem aborcji na życzenie, przywrócenie kompromisu aborcyjnego sprzed wyroku TK, czy za całkowitym zakazem. Paradoksalnie każda z tych opcji jest śmiertelnie niebezpieczna dla prawicowych kandydatów. Dziś Morawiecki mota się niby ćma w latarce. Jest przeciwny aborcji, ale wyroku TK nie publikuje, jest za pomysłem Dudy, ale ten pomysł okazał się bublem, do legalizacji aborcji się nie kwapi, bo Rydzyk wraz z Jędraszewskim go wyklną. Tylko w pierwszym wariancie może liczyć na poparcie twardego elektoratu PiS, ale ten się w zastraszający dla niego sposób kurczy. Do wyborów wejdą cztery roczniki młodych, z których zdecydowana większość nie przejmuje się piekłem Rydzyka i arcybiskupów. Zaś starzy nie tylko z powodu pandemii odchodzą w niebyt.

 

   A co z panią Betką? Jej postawa na dziś jest dość znamienna. Coś tam szczeka na Unię, że podobno chcą nam odebrać suwerenność, ale większość Polaków chce tej Unii. Zaś w gorącym na dziś temacie aborcji, który wywołał tyle zamieszania w Polsce milczy tak, jakby nawet języka polskiego nie umiała. Katoliczka, co to syna na księdza wychował (a niewdzięcznik mamuśkę wyrolował), więc jej stosunek do aborcji powinien być zdecydowanie negatywny. Powinna iść ramię w ramię z Kają Godek – a tu nic! Widzę w tym pewną zemstę na Kaczyńskim i Morawieckim. Kazali jej, nomem omen „wy…….ać” z intratnej posadki, a tak się przecież kobiecie nie robi. Kobieta taką zniewagę zapamięta do końca życia. Ona teraz pokazuje im palec Lichockiej w niemym geście wyrażającym proste zdanie: radźcie sobie sami. To milczenie jej nie uratuje, w końcu będzie musiała się zderzyć z tym problemem. Jeśli chce mieć poparcie Rydzyka i Kościoła musi się opowiedzieć za całkowitym zakazem aborcji. Tymczasem ostatnie badania pokazują, że tylko niespełna dwadzieścia procent Polaków ten kategoryczny zakaz aprobuje. To mniej niż wyborców obecnego prezydenta. Może się opowiedzieć za poprzednim kompromisem, ale nim ona zasiądzie na prezydenckim stolcu, PiS już nie będzie miał większości w parlamencie. Bez większości nie da się zmienić Konstytucji, aby kompromis przywrócić. Na domiar wszystkiego, to wszak za jej sprawą obecnie wybrany skład TK, zdania i wyroku nie zmieni.

  Patrząc na dzisiejsze notowania nie tylko tych dwojga pretendentów, ale i całego PiS, marnie widzę prezydenturę z tych środowisk. Skończył się trumpizm w Ameryce, skończy się kaczyzm w Polsce. Opozycja ma dwóch kandydatów, którzy paradoksalnie nie muszą się liczyć z problemem aborcji. Im wystarczy mówić, że wyrok TK to początek Apokalipsy Zjednoczonej Prawicy.