Być albo nie być ciotki Donatyldy

 

  Ten hamletowski dylemat w całej swojej krasie dotyczy aktu apostazji w dzisiejszych czasach. A wszystko z powodu narastającej sekularyzacji, degeneracji wartości chrześcijańskich i instytucjonalnego Kościoła, oraz narastającego zjawiska radykalizacji ortodoksyjnej części wspólnoty wiernych. Nie wiem ile w tym prawdy, podobno narasta zainteresowanie formalnym opuszczeniem społeczności katolickiej, niemniej już pewną prawdą jest, że wręcz lawinowo wzrasta ilość osób deklarujących się jako niewierzące. Czy to jest bezpośrednio związane z popularnością ateizmu? W mojej ocenie – niekoniecznie. Prędzej zgodziłbym się z tezą, że przybywa agnostyków.

  W „Wyborczej” natrafiłem na list czytelniczki, w którym deklarując chęć dokonania aktu apostazji wymienia problemy związany z tym działaniem, tym dziwaczniejsze, że mieszka na stałe za granicą. Tam wprawdzie procedury są proste, ale polski Kościół, choć przyjmuje do wiadomości ten akt, zupełnie go ignoruje. Gdzieś tam jesteś urzędowo niewierzącym, ale nie w Polsce, bo w Polsce nadal jesteś formalnie katolikiem. Od samego listu lepszy jest komentarz Ciotki-Donatyldy, pełen ekspresji i emocji z takim fragmentami: „Nie chcę mieć absolutnie nic wspólnego z Kościołem rzymsko-katolickim – najbardziej zbrodniczą i zwyrodniałą organizacją w dziejach ludzkości, zdegenerowaną sektą odpowiedzialną między innymi za potworne mordy dokonywane na pojedynczych ludziach i na całych społecznościach na przestrzeni wieków oraz przerażające systemowe zbrodnie dokonywane na dzieciach od zamierzchłych czasów po dzisiejszy dzień. (...) Kościele katolicki: WON z mojego życia! Wynoś się razem ze swoim zakłamaniem, podłością, nikczemnością, niegodziwością, parszywą zbrodniczą naturą. Twoja istota jest mi zupełnie obca i wstrętna”¹. W mojej ocenie tekst przesadnie mocny, choć uczciwie trzeba przyznać, że jest w nim dużo racji. Jeśli takimi motywacjami kierowały się kobiety, uczestniczki protestów, to przestają mnie dziwić wulgarne hasła (i profanacja) pod adresem Kościoła.

  Warto sobie uzmysłowić, że Kościół, już nie tylko jako instytucja, ale jako wspólnota, solennie sobie na to zasłużył. W narkotycznej iluzji zaduchu kadzidła uwierzył, że sojusz ołtarza z polityką pozwoli mu kwitnąć mimo skandali i jawnej ingerencji w poczucie osobistej wolności owieczek. Fanatyczno-iluzoryczne przekonanie, że Bóg jest właścicielem świata i Jemu trzeba wszystko i wszystkich podporządkować może było dobre jeszcze dwieście lat temu, ale dziś? Alarmujące treści na portalach katolickich o potrzebie odnowy, o konieczności znalezienia nowej metody ewangelizacji już nie pogan a samych wiernych, przypominają żałosny ryk śmiertelnie rannego zwierza. Nie tyle rannego od strzału myśliwego ile z powodu sideł i wnuków, które sam bogato rozstawił we własnym lesie. Ta metafora jest być może przesadna, ale takie są prawa metafor.

  Wróćmy do owego aktu apostazji. Choć rozumiem jej pragnących, sam należę do grona apostatów, którym to zwisa i powiewa, dopóki za przynależność do Kościoła nie trzeba płacić podatku. Państwo na wpół wyznaniowe, jakim jest dziś Polska i tak mnie nie pyta, na co chce przeznaczyć część moich podatków, a nie da się ukryć, że hojną ręką Kościół wspiera. Moja pełna, wewnętrzna apostazja, jeśli już, jest problemem Kościoła, nie moim. Jak On sobie tłumaczy różnicę między ilością formalnie (na papierze) wiernych a praktykujących, to Jego zgryz, Jego ból głowy. Motanie się z przepisami, jakie Kościół wymyślił, aby zniechęcić do formalnej apostazji, nie jest dla mnie. Nie mam najmniejszego zamiaru usprawiedliwiać się przed proboszczem, którego do tej pory w życiu nie widziałem, i którego w ogóle nie znam nawet z nazwiska czy imienia. To już prędzej fryzjerce, której de facto też nie znam, opowiem jakąś anegdotkę ze swojego życia, bo mogę liczyć na dyskretny uśmiech rozbawienia. Życie jest zbyt piękne, nawet w dobie zarazy (można sobie dopisać jakąkolwiek), aby tracić czas na biurokratyczne i absurdalne procedury kościelne, których twarzą na dziś jest ten obleśny pan w czarno-czerwonym z fotografii poniżej.

 

 

  Na zakończenie, nie mogę sobie odmówić pewnego cytatu: „Otwartość i umiejętność słuchania innych – to bez wątpienia cechuje ks. kard. Gulbinowicza. Ksiądz kardynał jest szafarzem sakramentalnych łask, rozdawcą szczodrych darów swego miłującego serca i szlachetnym synem polskiej Ojczyzny. Wielu z nas tu obecnych, ze mną włącznie, doświadczyło od księdza kardynała wiele dobra i zaufania, a dobra się nie zmierzy, nie zważy, nie opisze nawet najzręczniejszym słowem. Dobro jest wielkim darem, który można tylko mierzyć miarą serca”². Ten panegiryk jest autorstwa innego znanego hierarchy, abp Sławoja Leszka Głodzia, i da się go określić dwoma słowami – zaduch kadzidła. Tak trzymać pasterze Kościoła, a kościoły będą bardziej puste niż podczas obostrzeń związanych z pandemią.

 

Przypisy:
1 - https://wyborcza.pl/7,162657,26484969,dlaczego-w-sprawie-apostazji-niczego-nie-moge-zalatwic-on-line.html#S.main_topic-K.C-B.6-L.2.glowka
2 - https://www.radiomaryja.pl/kosciol/we-wroclawiu-sprawowano-eucharystie-z-okazji-95-urodzin-ks-kard-henryka-gulbinowicza/