Halka jak podszept szatana

 

  Miałem w swoim młodzieńczym życiu dwa fetysze: minispódniczka i halka równie kusa. Majteczki, staniki owszem, też mnie podniecały, choć lepiej, aby ich nie było. Minispódniczka była jak uwertura do opery, natomiast widok haleczki wyzwalał we mnie niespotykane pokłady boskiej erotycznej energii. Czasami nawet zawartość nie była tak za bardzo ważna. Inteligencją ta zawartość nie musiała grzeszyć, wystarczyło, że zgrabna. Samgo zresztą wtedy do inteligentnych trudno byłoby mnie zaliczyć. Taki małpi rozum, bardziej na seks nastawiony miałem. Niestety, już w odległej przeszłości, ta część damskiej bielizny się przeżyła (czytaj: wyszła z mody). Może to i dobrze, bo do dziś byłbym temperamentnym erotomanem, a w moim wieku, przy takim nadciśnieniu to nie jest wskazane. Niedawno trafiłem na pewien wideoklip, który przypomniał mi stare, dobre czasy. Niech męska (i nie tylko) część moich Czytelników sama oceni: czy dla takiego skrawka materiału nie można stracić zmysłów? Ileż ona zapowiada doznań na najwyższym, niebiańsko-szczytowym poziomie... 

  Coś tam jednak w tej łepetynie tego fetyszu zostało, bo gdy dostałem zaproszenie na spektakl operowy „Halka”, nie zastanawiałem się ani chwili. Nawet o obsadę nie zapytałem. Spokojnie, tam żadna operowa diva w haleczce nie paraduje, powiedziałbym nawet, że to mało erotyczna opera, choć o wielkiej miłości. Za to dużo jest uwielbienia tradycji, coś, co mnie bardziej studzi niż szklanka zimnej wody zamiast. Tyle, że ja nie dla doznań erotycznych do opery chodzę. To znaczy chciałem pójść dla doznań duchowych, ale... 

 

  W tym miejscu miała być recenzja spektaklu. Niestety, ten niewielki bilecik został uznany za zagrożenie dla zdrowia pisowskiego, pobożnego ludu i nałożono na niego areszt! Jeśli do tego dodać możliwy areszt na prezerwatywy (tak, tak, to nie moja fantazja – to się dzieje!), to gdzie moje haleczki? Dziś boję się nawet o nich mieć wspomnienia, bo pewnie ksiądz na spowiedzi nie dałby mi rozgrzeszenia. Co tam ksiądz, minister Czarnek wpisze mnie na listę osób demoralizujących patriotyczną i bogobojną młodzież. Nie potrafię opisać, co się ze mną działo, gdy zapoznałem się z komunikatem premiera Morawieckiego, który lekką rączką odwołał wszystkie spektakle teatralne i operowe, imprezowanie religijne pomijając. Zarażanie przez Komunię świętą i pobyt w kościele, jak sama nazwa wskazuje, jest uświęcone. Tusk ma stuprocentową rację, gdy mówi: „Mateusz, ty już nawet nie udajesz, że nad czymkolwiek panujesz”.

  Zgoda, jest czas pandemii i pewne obostrzenia są uzasadnione. Złego słowa nie powiem. Tylko skoro wolno codziennie chodzić do pracy, do sklepu i kościoła, dlaczego ja raz na miesiąc nie mogę iść do opery, gdzie ilość widzów została ograniczona już wcześniej do maksymalnie stu osób, a każdy widz ma zapewniony ponad dwumetrowy odstęp od innego widza, taki sam, jaki obowiązuje w kościele? 15 metrów kwadratowych jak w pysk strzelił. Coś mi się zdaje, że nasz obecny rząd nie lubi kultury przez duże „K”. Pieśni religijne powinny nam w zupełności wystarczyć, w końcu mamy czas Apokalipsy i sprawiedliwości bożej.