Zaproszenie do kina, albo i nie...

 

 

  Radek mi temat podsunął, więc niech ma pretensje do siebie, bo ta notka nie będzie tylko o tym, czego się spodziewał. Przynajmniej nie cała. Moi drodzy Czytelnicy, jeśli któreś z Was oprócz maniakalnej potrzeby czytania moich wypocin cierpi na jeszcze gorszą przypadłość, czyli namiętnie lubi oglądać filmy, co jest zdecydowanie daremną stratą czasu – za Radkiem polecam Wam portal KulturaDobra.pl. To z założenia portal poświęcony recenzjom filmów, przy czym owo „poświęcony” jednocześnie i jednoznacznie wskazuje na ideologię, jaką wyznają autorzy tych recenzji. Jeśli wspomnę nazwisko Marzeny po mężu Salwowskiej i Mirosława - znanego oszołoma na prawicowych portalach (w tym na Frondzie) – właściwie wszystko jasne.

  Pozwolę sobie przytoczyć kryteria oceny filmów: nieprzyzwoity język, przemoc i groza, seks, nagość i nieskromność, wątki antychrześcijański oraz fałszywe doktryny. Jeśli przy każdym z tych kryteriów zaznaczona jest wartość „brak”, powinniście film koniecznie obejrzeć. Jeśli są inne, np. „dużo” albo „bardzo dużo”, musicie przeczytać recenzję. Pewne jak w banku, że w obu przypadkach chęć oglądania filmów przejdzie Wam jak ręką odjął. Cokolwiek by o tych recenzjach nie powiedzieć, muszę z uznaniem przyznać, że małżeństwo Salwowskich nadaje się do tropienia śladów Biblii w każdej produkcji filmowej. Zasada jest prosta, albo są w filmie odniesienia do prawdy Biblii, albo tej biblijnej prawdzie zaprzeczające. Innej możliwości nie ma. Jest też jeden zabawny niuans tych recenzji – one nie tylko zdradzają treść, ale często i zakończenie, co bez wątpienia zachęci nas do pójścia do kina.

  Trzy fragmenty przykładów profesjonalnej recenzji (pierwszy za poleceniem Radka):
- „Fortepian” – „jest to romans z zacięciem feministycznym, ale tym bardziej może zaskakiwać duża dawka lubieżności w tym filmie i dość pozytywne pokazywanie relacji o charakterze klient – prostytutka. Choć pewnie daleko temu obrazowi do ujęć pornograficznych, to ma on charakter wyraźnie lubieżny, pomyślany jest wyraźnie tak, by stopniować napięcie erotyczne pomiędzy parą głównych bohaterów i przekraczać kolejne naturalne granice wstydliwości (…) Innym pobocznym, ale istotnym negatywnym wątkiem jest tu podkreślanie rzekomej wyższości podejścia do ludzkiej seksualności w wydaniu dzikich i pogańskich Maorysów od tego wytworzonego na gruncie chrześcijańskiej cywilizacji. Oczywiście film ten ma też swoje zalety, z których główną jest chyba podkreślenie, jak fatalny wpływ na małżeństwo może mieć to, że mąż nie liczy się z potrzebami, marzeniami czy zasadnymi ambicjami żony i zbyt łatwo oczekuje od niej, że będzie się ciągle poświęcać. Pytanie tylko czy warto schylać się po okruszyny chleba do kałuży błota?”;
- „Rambo. Ostatnia krew” – „Na płaszczyźnie moralnej oraz światopoglądowej film ten oceniamy zdecydowanie negatywnie. O ile bowiem w przypadku pierwszej części filmów o Johnie Rambo pokazana tam brutalna przemoc mogła być potraktowana jako swego rodzaju tło dla przemycenia głębszych treści [podkreślenie moje], o tyle w odniesieniu do tej ostatniej odsłony owej serii można powiedzieć coś dokładnie odwrotnego. A mianowicie, mamy tu do czynienia z istną orgią brutalnej i krwawej przemocy”;
- „Chinatown” – „Inną nauką, jaką można czerpać z obejrzenia „Chinatown” jest wniosek, że ciężkie grzechy lubią się kumulować. Jest to racjonalna konkluzja, bowiem logiczne jest, iż skoro przez jeden taki grzech wylewa się z serca Bożą łaskę, to wyzbywa się w ten sposób „broni”, z której pomocą dałoby się być może odeprzeć kolejne pokusy. Warto wziąć sobie do serca takie ostrzeżenie i nie wchodzić na drogę grzechu, szczególnie śmiertelnego, z której możemy już nie zawrócić”.

  Po lekturze tych recenzji przyszła mi ochota na napisanie własnej, co stanowi pewien problem, bo ja w zasadzie filmów nie oglądam. Ostatnie dwie produkcje filmowe to seriale „Westworld” i „Gra o tron”. Pragnienie było jednak tak duże, że postanowiłem napisać recenzję filmu, który jeszcze nie wszedł na ekrany, gdyż są poważne problemy z jego produkcją, mimo olbrzymich nakładów finansowych z Ministerstwa naszej kultury. Rzecz o „Raporcie Pileckiego”. Nie wiadomo czy wcześniej skończy się pandemia, która ma się nie skończyć, czy w końcu realizacja tego filmu. A film ma być o patriotyzmie jak i o epopei żołnierzy wyklętych. Anonimowi świadkowie tej produkcji twierdzą, że mamy do czynienia z narracyjną i dramaturgiczną katastrofą. Jak nie wierzę anonimom, tak tu coś jest na rzeczy, skoro nawet Ministerstwo Kultury już oficjalnie, choć oględnie przyznało, że efekt artystyczny jest wysoce niezadawalający. Dla mnie nie ulega bowiem wątpliwości, że patriotyzm właściwie jest pozbawiony jakiejkolwiek refleksji, którą dałoby się opisać fabułą filmu. Bliżej mu do patetycznej rozpaczy, więc siłą rzeczy filmy przesycone patriotyzmem to gnioty nie do strawienia. W nich nawet nie można znaleźć żadnego odwołania do morałów wynikających z Biblii, bo hasło „Bóg, Honor, Ojczyzna” nie pochodzi z Świętych Ksiąg. 

  Do kryteriów oceny filmów wg. Salwowskich należałoby dodać jeszcze jedno: wartość artystyczna. W przypadku „Raportu Pileckiego” też należy wpisać „brak”. Tak przynajmniej twierdzą ci, co się na filmach znają. Przyznaję się bez bicia, mój ostatni kontakt z polskim filmem patriotycznym to „Popioły” Wajdy, i powiedziałem sobie – nigdy więcej. Na szczęście niewiele mi czasu zostało, aby wytrwać w tym postanowieniu.

PS. Proponuję pewną zabawę. Sprawdźcie jak zrecenzowali Salwowscy jakiś film, który obejrzeliście niedawno. Ja sprawdziłem „Grę o tron”, he, he...