I co tam panie w Ameryce?

 

  Sprawy międzynarodowe interesują mnie jakby mniej, ale uspokoję, mniej to nie znaczy, że wcale. Bo jakby nie patrzeć, polityka międzynarodowa wpływa na to, co dzieję się w Polsce, choć tak uwielbiane przez prawicę nasze granice państwa narodowego (chciałem napisać odwieczne granice, ale na szczęście palce mi zesztywniały), w jakiś sposób ten wpływ tłumią. Chronimy się nie tylko przed falą muzułmańskich emigrantów, ale również przed wpływem ideologii zgniłego Zachodu. Pieniądze i szczepionki przyjmujemy chętniej, na szczęście obrót mamony jest bezgotówkowy.

  Miało być o próbie zdobycia przez fanatyków Trumpa budynku Kongresu Stanów Zjednoczonych, ale blogowy kolega z Jakubowa mnie uprzedził. Właściwie niewiele da się powiedzieć coś więcej. Ale skoro już trafiłem do tej hAmeryki zwróciłem uwagę na jeszcze jeden znamienny fakt, który w odróżnieniu od relacji o Trumpie – nastraja mnie optymistycznie. Przeprowadzono badania na temat religijności Amerykanów. Mało kto wie, że to był jeden z najbardziej religijnych krajów w świecie, choć bez dominacji jedynie słusznej religii. Otóż te badania wykazały, że chrześcijaństwo straciło 12 procent wierzących, zaś ateizm zyskał 9 procent. Polski katolicyzm jest tym głęboko zaniepokojony, gdyż aż 27 procent Amerykanów nie postawiło swojej stopy w żadnym kościele. Tu pozwolę sobie na cytat: „Jako wyznawcy Chrystusa deklaruje się 84 proc. przedstawicieli Silent Generation (urodzeni w latach 1928-1945), 75 proc. reprezentantów pokolenia Baby Boomers (urodzeni w latach 1946-1964), ale zaledwie 49 proc. Millenialsów (urodzeni w latach 1981-1996). Na 10 Millenialsów czterech deklaruje się jako ateiści, agnostycy lub obojętni religijnie, jeden jako przedstawiciel religii niechrześcijańskiej, zaś pięciu jako chrześcijanie. Spośród tych ostatnich tylko jedna trzecia uczestniczy jednak w nabożeństwach przynajmniej raz lub dwa razy w miesiącu”¹. Przekładając to z polskiego na nasze, na dziesięciu młodych Amerykanów, dwóch regularnie raz na miesiąc chodzi do kościoła, i to jest wariant optymistyczny, biorąc pod uwagę fakt, że może chodzić o kościół katolicki, ale i protestancki. Jeszcze jeden cytacik: „(...) komentatorzy piszą o „wojnie kulturowej” wydanej chrześcijaństwu przez zsekularyzowane elity lewicowo-liberalne, które dążą do wyrugowania religii z przestrzeni publicznej. Jako narzędzie przemiany społecznej wybrały one kulturę, zwłaszcza w wydaniu masowym”².

  W tym kontekście w pełni zrozumiała jest nagonka na celebrytów w Polsce. Bo to nie są konserwatyści i mają zgubny wpływ na polską młodzież. A kultura masowa musi być w rękach konserwatystów, innej opcji się nie przewiduje. Mam na myśli ministra Glińskiego i prezesa TVP Kurskiego. Tak alegorycznie upraszczając, albo Zenek Martyniuk i Sylwester Marzeń, albo koniec rządów Zjednoczona Prawicy. Pewien prawicowo-katolicki piewca kultury polskiej pisze: „(...) chciałoby się napisać, że jesteśmy na takim przełomie, który rozpędzi ciemne chmury i znów zaświeci słońce nad Polską”³. I ja bym powiedział, że zaświeciło w postaci orszaku Trzech Króli w strojach tradycyjnie polskich. Jedyny pozytywny aspekt pandemii to chyba fakt, że w tym roku było tych orszaków jak na lekarstwo, a i same orszaki były mniej liczne niż ekipy fotoreporterów je otaczające. Chciałoby się napisać: tak trzymać! Pozwolę sobie na jeszcze jeden cytat: „(…) teatr wyraźnie podporządkował się lewicowej ideologii i stał się jej narzędziem. I to widać na scenach teatralnych Warszawy, innych dużych miast, a nawet na tzw. prowincji. Barbarzyństwo rozlewa się niemal na wszystkie sceny teatralne. A żeby zrobić karierę teatralną – wystarczy realizować na scenie tematy i sytuacje, dla których odpowiednim miejscem jest nie scena teatralna, lecz domy publiczne”⁴, to opinia pewnej pani z „Naszego Dziennika” mającej się za krytyka teatralnego. Ja wiem, o co jej chodzi. Ona chciałaby widzieć na scenach polskich teatrów inscenizacje oparte na „Dzienniczku” s. Faustyny, aby widz wiedział, że iskra Bożego Miłosierdzia wyleje się z Polski na cały świat. Jakież to przecudnie piękne...

 Czy to da się skomentować? Spróbuję. Od kilku lat słyszę, że Prawo i Sprawiedliwość jest gwarantem prawdziwej wolności nie tylko w wymiarze artystycznym i kulturowym. Każdej wolności, jeśli tylko jest nakierowana na konserwatywny katolicyzm, który na płaszczyźnie społeczno-politycznej ucieleśnia Zjednoczona Prawica, zaś ideowej – polski Kościół katolicki, ze wskazaniem na „polski”. Na szczęście młodzi Polacy, mimo silnej indoktrynacji przypominają swoich amerykańskich rówieśników i za to ich lubię. Pozwalają mi z nostalgią patrzeć na rok 1968 i wierzyć, że ten z uporem lansowany polski szowinizm odejdzie w końcu w niebyt.

 

Przypisy:
1 - https://wpolityce.pl/kosciol/533900-kosciol-w-ameryce-ma-podobny-problem-jak-w-polsce
2 - ibidem;
3 - https://www.pch24.pl/tomasz-a--zak--z-notatnika-romantyka--czyli-kultura-jest-najwazniejsza,81077,i.html
4 - ibidem.