O prostytutkach, które szukają miłości

 

 

  Zapytam wprost, co myślicie o prostytucji? Od razu wyjaśnię, pytanie jest przewrotne i właściwie służy tylko jako pretekst do rozważań na zupełnie inny temat, choć z prostytucją związany. Najpierw moja odpowiedź: mam mieszane uczucia, gdyż profesja prostytucji nie jest jednoznaczna. Warto wspomnieć o córach Koryntu, które sprzedawały się za realne dobra materialne, choć czyniły to w celach wcale niematerialnej religijności. Ale wróćmy do współczesności.

  Bezwzględnie potępiam prostytucję wymuszoną, kiedy to gangi cwaniaków wyłapują naiwne kobiety i mamiąc je niebiańskimi zarobkami zmuszają do prostytucji. Za to nie mam już tak jednoznacznego zdania, gdy chodzi o prostytucję wymuszoną ciężką sytuacją życiową kobiety. Aż prosi się je namawiać do szukania środków na utrzymanie w innej profesji, ale czy sama prośba wystarczy? Należałoby jej znaleźć to zajęcie, w dodatku niezbyt uciążliwe i dobrze płatne. Nie jestem aż takim samarytaninem, aby sprowadzać je na „dobrą drogę”. Pozostaje trzecia grupa, prostytutek z zamiłowania, ale nie tyle do uciech ciała ile właśnie zamiłowania do wysokich zarobków. I tu zagwozdka. One są teoretycznie najbardziej amoralne, ale de facto nie ma im co zarzucić. Jest popyt, jest i podaż, a one w końcu w jakiś sposób realizują siebie. Mnie się to może nie podobać, ale one mają gdzieś moją opinię.

  Skąd te dywagacje? Teraz wreszcie mogę przejść do sedna. Oto znów objawił mi się ks. Adam Szustak. Na domiar złego objawił się w słynnej dzielnicy Hamburga – St. Pauli. Gdyby ktoś nie był zorientowany to dzielnica rozpusty. Ja rozumiem, tam jest polski kościół, ale po co ksiądz katolicki wieczorami spaceruje po ulicach, gdzie w witrynach prezentują swoje wdzięki prostytutki? Pomyślałem, że chce je nawracać, ale nie. On twierdzi, że nie mogąc zasnąć, spacerował po tych uliczkach, by odmawiać różaniec, tak jakby tego nie mógł robić przed ołtarzem. Widocznie już się ołtarza napatrzył, natomiast wdzięków kobiecego ciała nie bardzo. Jego wola, bo podobno każde miejsce na modlitwę jest dobre, zaś najlepsze w piekle. Chodzi człowiek w tym błocie moralnej zgnilizny i golizny, i już wie, że jeśli nawet trafi do piekła po śmierci – nie będzie tak źle. Spokojnie, to tylko chore rozmyślenia ateisty, tak naprawdę ks. Szustaka naszły zupełnie inne rozważania. Doszedł do wniosku, że: „ludzie robią różne rzeczy w życiu, wchodzą w różne głupoty, robią złe rzeczy, wchodzą w rzeczy niegodne człowieka z jednego prostego powodu: bo szukają miłości, szukają akceptacji, chcą być dla kogoś ważni, chcą być nadzwyczajni”¹. Niby wzniosły ten wniosek, ale jako realista i sceptyk śmiem twierdzić, że zarówno prostytutki jak i ich klienci, ostatniej rzeczy, której szukają w tej dzielnicy to miłość, a jeśli chodzi o nadzwyczajność, to tylko taką związana z doznaniami erotycznymi, które mają w sobie coś z niebiańskiej rozkoszy. Pewnie mamy też do czynienia z poszukiwaniem akceptacji, ale ta w końcu nie kosztuje tam zbyt wiele, da się ją przeliczyć na godziny i na euro.

  Ks. Szustak wiele mówi o tym pragnieniu miłości, ale tu już trzeba zobaczyć wideoblog. Będę pisał z pamięci, więc może i nie do końca dosłownie. On jest przekonany, że człowiek gotów zrobić wszystko, aby być kochanym. Już na tym etapie jego rozważań mam wątpliwości. Owszem, człowiek zrobi dużo, ale to nie jest tak, że to pragnienie przesłania mu świat bez reszty. Bez miłości też radzą sobie doskonale, chyba, że zaliczają się do grupy ludzi niestabilnych emocjonalnie. Pragnienie być ważnym w takim stopniu by wchodzić w różne głupoty jest zarezerwowane dla nielicznych, którzy cierpią na przerost ambicji. Ale nawet oni nie zrobią z siebie prostytutki (w znaczeniu metaforycznym). No chyba, że jest się członkiem jakieś partii politycznej. Tam się prostytuują na potęgę. Stop, wróćmy do tematu.

  Mój bohater potępia dwie postawy. Oszukiwanie otoczenia i samego siebie, by zdobyć miłość. I tu się z nim w pełni zgadzam. Oszukujemy partnera/-kę starannie skrywając swoje wady, co ma i tak krótkie nogi. Oszukujemy też siebie nie chcąc widzieć wad partnera/-ki, co też nie raz fatalnie się kończy. Natomiast w żaden sposób nie rozumiem propozycji ks. Szustaka, gdy mówi, że trzeba z partnera/-ki wydobyć piękno i je ukształtować (?!) Przecież nie brak kobiet, które muszą się zrzeszać w towarzystwa wzajemnej adoracji, bo im się nie udało z mężów niczego wydobyć, o prozaicznej wypłacie nie wspomnę. Już kiedyś o tym pisałem. Jest gorzej, większość par, którym nie udaje się ukształtować drugiej połowy, dopuszcza się zdrad, bo sobie z porażką nie potrafią poradzić.

  W kontekście tych wywodów o pragnieniu miłości, akceptacji i nadzwyczajności naszyły mnie odrobinę inne refleksje. Maria w swoim komentarzu zapytała mnie: „w kogo, w co wierzyłeś, kim był dla Ciebie ten Bóg, w którego Cię niejako rodzinnie wplątano? I czy przypadkiem nie pozostałeś na tym poziomie "wplątania" i wykonywanych rytuałów zamiast samemu dogłębnie i nieustannie Go szukać?”. Jak dla mnie – kapitalne pytanie. Mówi to, o czym wspomina Szustak, o szukaniu miłości, tu: miłości Boga, jako uniwersum. Pozwolę sobie na w pełni prywatne zdanie, którego nikomu nie narzucam, ale to ta sama konstrukcja, którą neguje zakonnik w stosunku do ludzi. Czy przypadkiem nie oszukujemy siebie zakładając a priori, że On jest, i że nas na pewno kocha? Żeby nie było, zauważcie, że pytam a nie stwierdzam. A pytam właśnie w kontekście tych prostytutek. Ks. Szustak zarzuca bywalcom St. Pauli, że szukają miłości w niewłaściwy sposób, a przecież on też szuka miłości, tyle, że Bożej. Przy czym wątpię, czy ta dzielnica prostytutek to właściwe miejsce takich poszukiwań. Tam wszystko kupi, ale nie miłość Bożą, bo takiej oferty tam nie ma, chyba, że w wersji zboczonej.

  Szustak stwierdza, iż największe zło na tym świecie bierze się z poszukiwaniem miłości i akceptacji innych dla swojego „ja”. Mnie to zaskakuje, gdyż on de facto robi dokładnie to samo, choć w innym wymiarze, na innej płaszczyźnie. Tymczasem on spaceruje po ulicach ziemskich uciech i odmawia różaniec, aby ich bywalcy się odmienili. Księże Szustaku, gdyby oni się mieli odmieć za sprawą różańca już by dawno się odmienili. Tej dzielnicy by nie było, pozostałby tylko ten polski kościółek, niczym samotny biały (biało-czerwony?) żagiel. Skoro oni tam wciąż są, posłużę się znaną maksymą religijną: widocznie Bóg tak chciał. Przecież dla Niego żaden problem objawić się grzesznikom. Mnie się objawił w osobie ks. Szustaka, tylko nie jestem pewien czy to ten właściwy...

 

Przypisy:
1 - https://deon.pl/wiara/adam-szustak-op-modlilem-sie-za-klientow-i-pracownikow-agencji-towarzyskich,717183