Zuzanna w kąpieli

 

Motto:
„Dwaj starcy ujrzeli Zuzannę w kąpieli
Chcieli postraszyć, ale czym – nie mieli”
Jan Izydor Sztaudynger

  Będzie coś na wzór reminiscencji po polemice na pewnym blogu, gdzie autorytatywnie uznano, że prowadzę podłe, grzeszne i pełne pychy życie. W związku z tym: „Stary Testament nakazuje chirurgiczne cięcie, czyli wycięcie chorej tkanki społecznej, stąd częste nakazy kamienowania. [Dziś] Służy co najwyżej jako straszak, który jednak by nie był pustym straszakiem, w ostateczności może być również zastosowany [podkreślenie moje]”. Czy już powinienem się bać? Spokojnie, nie będę się wdawał w szczegóły tamtej polemiki, jednak nasunęło mi się pytanie, co Kościół może zaoferować niewierzącemu, aby jego życie nie było już podłe i grzeszne? Pychy się nie wyzbędę, gdyż ta jest niejako wrodzoną cechą wierzących i wiary, którą reprezentują, a ja nie chcę być gorszy.

  Na dziś mamy w ofercie Kościoła papieża z meteorytem nad krwawą sadzawką, dziwaczne biblijne cytaty na bilbordach, oraz rzesze hierarchów i polityków straszących zgnilizną Zachodu, cywilizacją śmierci i wiecznym potępieniem. I tak jak w motcie, czuję się w tym wszystkim jak Zuzanna, którą chcą postraszyć. A tym razem mają czym. Można mieć do mnie zastrzeżenia o to, że mnie to straszenie zdecydowanie bardziej śmieszy niż przeraża, ale przyjrzyjmy się bliżej tym elementom, które można by uznać w narracji Kościoła za pozytywne. Zacznę od sakramentalnego pytania, czy przemawia do Was przekaz, że Jezus umarł i zmartwychwstał po to, aby zbawić człowieka? Nawet jeśli przyjąć, że to prawda, dziś brzmi to niemal jak banał i taką ocenę przytoczył pewien letni katolik. Nigdzie, poza przesadną rytualnością nie widzę, żeby z tego coś pozytywnego wynikało. Wierni wierzą w to zbawienie, nie żebym im bronił, ale dążenie do tego zbawienia w zdecydowanej większości opierają na rytuałach i pobożności na pokaz, za którą chcą być chwaleni, i o którą walczą wydumaną frazą o „obrazie uczuć religijnych”. Jeśli ich nikt nie chwali, pochwalą się sami. Nie uczynkami a pobożnością. Byłbym jednak niesprawiedliwy gdybym nie wspomniał o Caritasie i innych akcjach charytatywnych, inspirowanych przez Kościół. Rodzi się jednak pytanie czy „podli i grzeszni” nie mają podobnych akcji? Na wszelki wypadek nie będzie licytacji, które lepsze, albo – których więcej.

  Nie sposób wspomnieć o wpływie chrześcijaństwa na rozwój kultury i sztuki. Nie będę mówił, że go nie było, powiem tylko, że to już raczej przeszłość, która se już nie wrati. Mamy tu do czynienia z czymś, co na dziś nazwałbym reklamą Bachem, Michałem Aniołem, da Vinci, czy rzeszą wspaniałych architektów. Ale to tylko zwykłe umizgi do niewierzących. Wprawdzie to da się podziwiać i jest się czym zachwycać, ale ten artyzm już się wypalił. Gdy ja patrzę na dzisiejszą architekturę i sztukę sakralną, to tym na pewno nie dam się skusić. No dobrze, nie będę wybrzydzał, wszak lubię wystrój tradycyjnych wnętrz oper (z wyjątkiem budynku i wnętrza Opery Krakowskiej), więc przyznam, że i wnętrza kościołów mają swój urok. Wnętrza, bo to, co się w nich dzieje, już nic wspólnego z zachwytem nie ma, przynajmniej dla takiego kogoś jak ja. Że przypomnę kazanie abp Deca w czasie jednej z mszy: „Niektórzy mówią, że to jest kara Boża, to, co się dzisiaj dzieje. Trzeba wzmóc modlitwę w tej intencji, żeby ustały czarne marsze”, a mnie się wydawało, że najbardziej zagraża nam pandemia. Inny księżulek tłumaczy mi, że pandemia to: „kara boska za życie w grzechu: za homoseksualizm, za pary, które mieszkają razem bez ślubu, i za tych, którzy mordują nienarodzone dzieci”. Aby było śmieszniej, po zebraniu plenarnym Konferencji Episkopatu Polski w Łodzi zaraziło się wirusem siedmiu biskupów. Do teraz nie mogę dociec, za co ich dotknęła ta „kara boska”? Ktoś mi podpowie?

  Jest jeszcze jeden aspekt, który teoretycznie powinien mnie przyciągać do Kościoła. Dobre, wręcz wzorcowe życie wierzących. Nie zamierzam nikomu zaglądać w sumienie, ale nie bez zamierzonej ironii napiszę: czasami dochodzę do wniosku, że to ja bardziej zasługuję na miano świętego, nawet jeśli krytykuję pewne postawy w Kościele. A może właśnie dlatego. To jest tak jak z Kamilem Stochem. Ja swoją krytykę poświęcam Kościołowi, Kamil swoje skoki poświęca Bogu. Mógłbym też skakać, ale to będzie ryzykowne, bo nawet gdyby to była skoczni o punkcie krytycznym dziesięć metrów, pewnie bym nie przeżył. Gdyby Kamil zaczął ostro krytykować Kościół, straciłby rzesze fanów i kto wie, czy nie sponsorów. Mnie jednak bardziej chodzi o to, że większość wierzących kompletnie nie wie, o co chodzi z tymi naukami Jezusa. Nawet Kamil, bo ja nie sądzę, aby Jezus był kiedykolwiek fanem skoków narciarskich. To nie ten klimat. Ci najbardziej nadgorliwi (do nich Kamila nie zaliczam, bo czasami zdarza mu się oddać fatalny skok i nie usprawiedliwia się diabłem), żyją jak nadmuchane balony, którym się wydaje, że wszystko mogą, nawet pleść niedorzeczności o pysze, której sami są klasycznymi przykładami. To jak z tymi pięknymi ślubami przed ołtarzem. Są piękniejsze, wznioślejsze i świętsze niż te, tylko cywilne – grzeszne i cudzołożne – a przecież nie o oprawę ślubu tu chodzi, ile o samo małżeństwo.

  Na zakończenie, takie sobie rozważania etyczno-egzystencjonalne – idę się wykąpać i już żałuję, że jakaś młoda Zuzanna nie zechce mnie podglądać. Mogłaby nawet mnie postraszyć swoimi atrybutami. Choć z drugiej strony, będąc niemal już jedną nogą poza tym doczesnym życiem, nie bardzo miałbym czym zachwycić tej Zuzanny. Dlatego na pewno nie zostanę apostołem ateizmu. Nie mam odpowiednich atrybutów...